تبریز، عزای حسینی و پاکبانان بی ادعا…

تبریز ما: قیام خونین حسین بن علی(ع) در پانزده قرن پیش، جامعه بشری را به اعتلای باورها، خلقیات و رفتارهای فردی و اجتماعی دعوت نمود و در این بین، مسلمانان شیعه را به واسطه اعتقاد و ایمان زایدالوصف به آل نبی، بیش از دیگران مورد خطاب قرار داد؛

 بالاترین آموزه های اسلام محمدی را به آنان عرضه کرد و در این راه، با نثار جان و مال و فرزند خویش، بر اهمیت حفظ آن ها تاکید نمود که در این میان، حق الناس و رعایت آن را از اوجب واجبات دانست؛ تا جایی که امام حسین (ع) در خطابه شب عاشورا، به یارانش فرمود که هرکه دینی از کسی بر گردن دارد، از صف همراهیش جدا شود.

                                     **********

زندگی اجتماعی در شهری مانند تبریز که اولین پایتخت شیعه در جهان اسلام است، عمدتا بر محورهای مذهبی و اعتقادی بنا شده و شهروندانش سعی بر رعایت حقوق شهروندی دارند که یکی از مصادیق بارز حق الناس است؛ از سویی دیگر، فرهنگ سازی و آموزش های فرهنگی از سوی شهرداری تبریز، در ارتقای این امر بی تاثیر نبوده است. با این حال، همواره موقعیت هایی پیش می آید که فعالیت ها و زحمات نیروهای خدماتی شهرداری، بخش انکارناپذیر پاکیزگی، نظافت و نظم محیط شهری محسوب می شود. به عبارت دیگر، گاه، شهروندان از یاد می برند که تمیزی کوچه و خیابان محل زندگی آنها، درگرو تلاش مردان بی ادعایی است که صبح و شام، در سرما و گرما و بدون هیچ چشمداشتی، پسماندها و زباله های خانه شان را جمع آوری می کنند؛

یکی از این موقعیت ها و مناسبتها، دهه اول محرم الحرام است؛ در این دهه دسته های عزاداری و شهروندان، تقریبا بدون محدودیت زمانی و مکانی در سطح شهر حضور پیدا می کنند و در اثنای آن، مردمی که حاجت روا شده اند یا علاقه قلبی آنان، انگیزه پذیرایی از عزاداران حسین ابن علی (ع)  بوده، از خیل مردم پذیرایی می کنند؛ تا اینجا همه چیز خوب است و پسندیده؛ اما منظره دردآور، پس از پایان مراسم، خود را عرضه می کند: خیابان های پر از زباله، جوی های مملو از ظروف یکبار مصرف و کاغذهای بسته بندی خوراکی ها! و اینجاست که پاکبانان زحمتکش شهرداری، دست به کار می شوند تا آثار و نتایج بی توجهی ما به قوانین شهروندی و پاکیزگی محیط زندگیمان را بزدایند؛ قامتشان را برای پاک کردن اشتباهات ما خم می کنند و دستهای مهربانشان، پینه بسته و خسته، اما کوشا و پرتلاش، زباله هایی را که بر زمین ریخته، برمی دارند؛ به راستی، کدامین قانون و کدامین اصل، به ما حق می دهد که شهرمان را آلوده کنیم و از دیگری انتظار داشته باشیم تا آن را برایمان نظافت کند؟ کدامین انسان، کدام مومن و کدام شیعه واقعی، آموزه های دینی و اخلاقی بزرگان دینی اش را درباره زحمت کارگران و ارج و ارزش وجود انان نادیده می گیرد؟

مطابق آمارارائه شده توسط سازمان مدیریت پسماند شهرداری تبریز، در مراسم عزاداری دهه اول محرم امسال نسبت به روزهای دیگر افزایش 20 درصدی زباله را در سطح شهر شاهد بوده ایم که این بار نیز با فعالیت نیروهای خدماتی در سه شیفت کاری، مشکل تجمع زباله در هیچ نقطه از شهرو به ویژه در بازار تبریز مشاهده نشد. همچنین، آمار دقیق تر بیان می کند که عملیات پاکسازی شهر در قالب 10 هزارنفرساعت، همچنان در مناطق محلات مختلف شهر ادامه دارد. این آمار در شرایطی تحقق پیدا کرده که روزهای قبل و همزمان با مراسم عزاداری، در بسیاری از دسته جات حسینی و حتی بین شهروندان حاضر در این تجمعات، کیسه های جمع آوری زباله توزیع شده و آین بزرگواران به رعایت نظافت شهر و رعایت حرمت پاکبانان محترم دعوت شده اند.  

نگاهی عمیق تر به این بحث، مؤید حقیقتی است و آن هم، عدم تعهد برخی از شهروندان به اصول و قوانین شهروندی و اخلاقی است؛ اگر ما شهر را از آن خود بدانیم، هیچگاه راضی نمی شویم که انسانی شریف و محترم برای پاک کردن محیطی که ما آن را آلوده کرده ایم، به زحمت بیفتد.

در انتها جا دارد با زبانی قاصر از بیان و احترامی زایدالوصف، از این مردان بزرگ قدردانی کنیم و با تعهدی درونی و در جایگاه بهادادن به زحمات این عزیزان، هنگام به زمین انداختن زباله ای هرچند کوچک، لحظه ای تعمق کنیم.

 

خاطره میرزایی

[ad_2]