سه شنبه, ۱۵ مهر ۱۴۰۴ /
برخی رسانه‌ها و نیروهای تندروتر جناح “اصولگرا” از سپردن مدیریت اجرایی و اقتصادی کشور به نظامیان به طور علنی و صریح دفاع می‌کنند و مدعی‌اند کسانی که در حوزۀ ساخت جنگ‌افزار و موشک به پیشرفت‌های غیرمترقبه دست یافته‌اند، سامان دادن به اقتصاد کشور برای‌شان مثل آب خوردن است! البته من به خلاف مصطفی تاجزاده از […]
برخی رسانه‌ها و نیروهای تندروتر جناح “اصولگرا” از سپردن مدیریت اجرایی و اقتصادی کشور به نظامیان به طور علنی و صریح دفاع می‌کنند و مدعی‌اند کسانی که در حوزۀ ساخت جنگ‌افزار و موشک به پیشرفت‌های غیرمترقبه دست یافته‌اند، سامان دادن به اقتصاد کشور برای‌شان مثل آب خوردن است!
البته من به خلاف مصطفی تاجزاده از سپردن مدیریت اجرایی و اقتصادی کشور به نظامیان خوفی ندارم و آن را به آخر رسیدن دنیا نمی‌دانم، اما فقط محض اطلاع آن دسته از “اصول‌گرایان” مدافع حضور نظامیان در حوزۀ اجرا و اقتصاد یادآور می‌شوم: هر که بتواند موشک و بمب‌افکن و حتی بمب اتم بسازد، لزوماً نمی‌تواند کالای مرغوب تولید کند، تاجر خوبی شود، توسعۀ متوازنی در پیش گیرد و به اقتصاد خرد و کلان سامان دهد.
اگر باور ندارید تجربۀ اتحاد جماهیر شوروی، کرۀ شمالی و پاکستان پیش روی ماست. همین پاکستانی‌ها در همسایگی ما که نظامیان‌اش موفق به آزمایش و تولید بمب اتم و انواع موشک‌های پیشرفته شده‌اند، آیا به رغم سیطره‌شان بر امور آن کشور مشکل اقتصاد را حل کرده‌اند؟ اگر حل کرده‌اند پس این همه فقیر و بینوای پاکستانی که گاه مرزها را در می‌نوردند و در هر کوی و برزن شهرهای کوچک و بزرگ کشورهای همسایه به صورت خانوادگی گدایی می کنند، صرفاً از سرِ سیری و برای خوشگذرانی است؟
آیا در کشور ما، خطا بودن یک فکر حتماً باید در تجربه ثابت شود؟ ظاهراً که اینطور است!
