۲۴ آبان سالروز درگذشت اعجوبه دوران، حضرت علامه طباطبایی است. در سالهای ۱۳۷۸ و بعد از آن، بنده همراه با دوست و همکلاسی بسیار دانشمند و فرهیخته ام در دانشگاه ارومیه، نابغه شاهنامه شناسی ایران و جهان؛ جناب دکتر سجاد آیدنلو، هر سال به نمایشگاه بین المللی کتاب تهران می رفتیم و در کنار این سفرها چندین بار به منزل شخصی استاد فرزانه دوران، فیلسوف ادبی کشور، محمدرضا شفیعیکدکنی مشرف می‌شدیم. در خلوت های استاد همیشه حکایات و مطالب بسیار تازه و شنیدنی مطرح می شد که تقریبا برای اولین بار بود که می شنیدیم. در یکی از مباحثات صمیمی که در محضر استاد داشتیم؛ یک بار استاد شفیعی کدکنی با این مضمون فرمودند که اگر قرار بر مباحثات و مناظرات علمی از لحاظ فقاهت و مسایل دینی باشد؛ بنده یک سر و گردن از این آقایان مدعی بالاترم! و البته کسانی که با پیشینه علمی و استوار این استاد بی نظیر آشنایی دارند؛ به خوبی می دانند که استاد شفیعی در حدود سی سالگی؛ سرآمد تمام دروس حوزوی و دینی رایج در نیشابور شده بودند. در آن محفل خصوصی تا بحث استاد شفیعی به اینجا رسید؛ بنده جرات کردم و نظر استاد را درباره مقام علمی صاحب کتاب سترگ «المیزان»، حضرت علامه؛ سید محمد حسین طباطبایی پرسیدم! لحظاتی سپری شد. استاد اندکی به فکر فرو رفت و با نوعی شرمساری معنوی و البته از روی تواضع به بنده گفتند: من منظورم ایشان یعنی علامه طباطبایی نبود! ایشان کجا و ما کجا! علامه طباطبایی انسانی « واحدٌ کالاَلف» هستند! یعنی از هر هزار سال در عرصه علم و دانش یک مرد متولد می شود و مرد این هزار سال استاد علامه طباطبایی است! این نکته و این اقرار صحیح و متواضعانه هرگز از مقام شامخ علمی استاد شفیعی نمی کاهد ولی درباره نظریه این استاد درباره علامه باید کمی تامل کرد! در دانشگاه الازهر مصر که مهد علوم دینی و عربی جهان اسلام به شمار می رود؛ در عین تسنن بودن مذهب رسمی مصریان؛ دو کتاب از کتاب های اصلی و منبعی دانشگاه به شمار می رود که اکثر دانشجویان ملزم به سپری ساختن واحدهای درسی آنها هستند: کتاب سترگ نهج البلاغه حضرت علی و کتاب تفسیری المیزان از علامه طباطبایی!
………………
خاطره از سیدتقی آل‌یاسین