شیوع یک بیماری شهری؛ این کم‌حرف‌های گوشه‌گیر را جدی بگیرید!

[ad_1]

تبریز ما: آمارهای رسمی تعداد کودکان اوتیسمی در ایران را 1900 نفر اعلام می کند که هرساله جمعیتی بالغ بر 130 تا 150 نفر به آن اضافه می شود. چه این بیماری زائیده زندگی شهری باشد چه نباشد تشخیص زود هنگام آن و پیش از 5 سالگی می تواند به درمان کودک منجر شود.

به گزارش تبریز ما، دانش آموز اوتیسمی در کشور داریم و سالانه 130 تا 150 کودک به جمعیت اوتیسمی ها اضافه می شود.

عده‌ای اوتیسم را یک بیماری شهری می‌دانند و معتقدند شیوع اوتیسم در مناطق صنعتی بیشتر است با این حال چه اوتیسمی ها با رفتن به روستاها سادتر زندگی کنند و چه در شهرها ساکن باشند به عنوان یک پدیده اجتماعی باید برای چاره اندیشی کرد.

رئیس سازمان آموزش و پرورش کودکان استثنائی معتقد است تعداد اوتیسمی‌ها افزایش نداشته بلکه تنها ابزارهای شناسایی رشد کرده با این حال قدمی شرط راه اندازی مدرسه های خاص را برای اوتیسمی ها کارشناسان زبده دانسته است.

رئیس سازمان آموزش‌وپرورش کودکان استثنایی از وجود ۱۳۰ هزار دانش‌آموز استثنایی در کشور سخن گفته و می‌گوید: اکنون ۱۹۰۰ دانش‌آموز مبتلا به اوتیسم داریم که این عدد در هر سال بین ۱۰۰ تا ۱۵۰ نفر اضافه می‌شود.

مجید قدمی، معتقد است: تعداد نوآموزانی که مشکل اوتیسم دارند، افزایش پیدا نکرده است بلکه ابزارهای ما دقیق‌تر و به‌روزتر شده است و به این خاطر تعداد بیشتری را شناسایی می‌کنیم. این موضوع به این معنا نیست که تعداد بچه‌های اوتیسم بیشتر شده است بلکه اینها وجود داشته و از صافی‌های سنجش عبور نکرده بودند.

هرچند عده ای اوتیسم را به عنوان یک اختلال رفتاری شناسایی کرده و معتقدند قابل درمان نیست اما امروزه پزشکانی هستند که باور دارند در صورت شناسایی کودکان اوتیسمی زیر 5 سال می توان تا حدود زیادی آنها را به جامعه برگرداند.

چگونه اوتیسم را در کودکان تشخیص دهیم؟

محمد قدیری روانپزشک و استاد دانشگاه علوم پزشکی ایران با اشاره به سه علامت مهم و هشدار اوتیسم در کودکان می‌گوید: مشاهده هرگونه اختلال در کلام و فن بیان، دیر به حرف افتادن کودک، گوشه گیری و کم حرفی غیر معمول و علاقه زیاد به هر چیزی که میچرخد مثل عقربه های ساعت و نظایر آن مهمترین و اصلی ترین علایم هشدار اختلال در فرآیند رشد مغز یا اوتیسم است.

به گفته وی، در صورت تشخیص به موقع در همان مراحل اولیه قابل کنترل و درمان است. 

این روانپزشک با بیان اینکه در اغلب موارد اوتیسم بین 3 الی 4 سالگی با ظهور بیشتر علایم مشخص می‌شود، تاکید می‌کند: مهمترین چراغ قرمز بروز این عارضه، نحوه برخورد غیر معمول کودک خردسال با اسباب بازی هایش است.

وی  می افزاید: کودک اوتیسمی همانند سایر همسالانش با اسباب بازی هایش به معنای واقعی بازی نمی‌کند و فقط عاشق ایجاد نوعی حرکت چرخشی در آنها است؛ برای مثال وی می تواند ساعت ها با لذتی خاص به جریان چرخش لباس در لباسشویی و چرخیدن عقربه های ساعت خیره شود و هر شیء را که به دستش می‌رسد حتی عروسک هایش را هم می‌چرخاند. 

این روانپزشک و استاد دانشگاه علوم‌پزشکی ایران تصریح می کند: مبتلایان به اوتیسم معمولا دیرتر از همسالانشان به حرف می آیند به گونه‌ای که خردسال مبتلا به این عارضه هیچگاه بر اساس قواعد دستور زبان فارسی جملات را کامل و صریح بیان نمی کنند.

وی  می افزاید:کودک مبتلا به اوتیسم معمولا تنها در صورت نیاز و اجبار آن هم‌ خیلی محدود شروع به صحبت می‌کند مثلا برای طلب آب یا خواسته ای مهم در غیر این صورت کودک اصلا تمایلی به حرف زدن ندارد و غالبا ساکت می ماند. 

استاد دانشگاه علوم پزشکی ایران با تاکید بر اینکه والدین به داشتن کودکان زیادی آرام، کم حرف و کلا بی سر و صدا افتخار نکنند، افزود: به علت آگاهی ناکافی عموم جامعه، خیلی ها به اینکه کودک خردسالشان خیلی گوشه گیر، کم حرف، کم تحرک و تودار است، افتخار می‌کنند.

کم حرفی و گوشه گیری کودک یک نشانه جدی است

وی تاکید می کند: در حالی که آرامش غیر معمول کودک نسبت به محیط و واکنش های اطراف می‌تواند از وجود اختلالی در روند رشد و تکامل مغزی خردسال خبر دهد، در بسیاری از موارد نیز کودک مبتلا به اوتیسم حتی در همان یک الی 2 سالگی هیچ واکنشی نسبت به رفتارهای هیجانی والدین و اطرافیانش برای بازی با او نشان نمی دهد و کلا نسبت به محرک های محیطی اعم از شادی، غم و حتی شور و نشاط بی تفاوت است. 

این روانپزشک یادآور می‌شود: امروزه اوتیسم به عنوان دستاورد کشورهای در حال توسعه و توسعه یافته شیوع نسبتا بالایی دارد و بنابراین تشخیص به موقع بسیار حیاتی است؛ زیرا در این زمان و در همان مراحل اولیه با اعمال روشهایی همچون شناخت درمانی، رفتار و گفتار درمانی، کودک مبتلا به اوتیسم می‌تواند با کنترل وضعیتش به مدرسه برود درس بخواند و در آینده فرد مفیدی برای جامعه شود
وی یادآوری می کند:در صورت تشخیص دیر هنگام و پیشرفت بیماری دیگر امیدی به کنترل و درمان آن نبوده و تنها راهکار فقط ایجاد شرایط مراقبتی تخصصی و قوی آن هم صرفا برای ادامه حیات فرد مبتلا است؛ زیرا یک مبتلا به اوتیسم حتی قادر به برقراری ارتباط با اجتماع نیست.

این روانپزشک  تصریح می کند: گرچه اوتیسم درمان قطعی ندارد اما می‌توان با غربالگری به موقع آن را بخوبی کنترل و در مسیر مناسب تری هدایت کرد بنابراین خانواده‌ها می‌توانند با مراجعه به مراکز بهداشت شهرهای‌شان و بهره‌مندی از مشاوره‌های روانپزشکان، نورولوژیست‌ها و روانشناسان از بروز علایم حادتر جلوگیری کنند.

[ad_2]