سیاست را می توان یک دستگاه معادلاتی تصور نمود که با استفاده از ابزار مخصوص به خود دنبال حل مسائل جامعه است. هرچند در کشور ما مشخصا همه معادلات سیاسی در تهران نوشته می شوند و هر دو جریان غالب سیاسی کشور یعنی اصلاح طلبان و اصول گرایان به یک دستگاه معاملاتی چارچوب مند رسیده اند تا سیاست را بی خاصیت نمایند. و البته تا حدود زیادی هم در این امر موفق بوده اند. از قرائین و شواهد کار چنین بر می آید برای هردو جریان غالب سیاسی آنچه اهمیت ندارد منافع مردم است و آنها در واقع در ذیل یک قرارداد نانوشته، به کم هزینه ترین روشهای ممکن مثلا سیاست ورزی می کنند و نان و آبی هم در می آورند.
برای نمونه به رفتار یکی از نمایندگان زن اصلاح طلب استان دقت کنید. او نه در مراسم دیدار خاتمی حضور دارد و نه تا کنون یک بار سخنی از مطالبات اصلاح طلبان به میان آورده است. مواضع اصولگرایی او شهره عام و خاص شده است اما هیچ کدم از احزاب اصلاح طلب تا کنون از او هیچ بازخواستی انجام نداده اند. چه اینکه صحنه ها کاملا مشخص شده است.
اصلاح طلبان مایل نیستند هزینه هیچ اصلاحی را پرداخت نمایند و بهتر است بجای پرداخت هزینه ، از فرصتی که بدست آمده است نهایت بهره را ببرند و به اصطلاح جیب ها را پر کنند. از آن روی اصولگرایان هم می دانند که حرف آنها دیگر در میان مردم خریدار ندارد و آخرین باری که آنها توانستند افکار عمومی مردم را مهندسی نمایند ، بواسطه چند شعار پوپولیستی و دماگوژی در سال ۸۸ بوده است. بعد از آن بود که پدیده هایی چون هدایتی و بابک زنجانی و .. از دل سیاست هایی بنام دور زدن تحریم ها و ایستادگی بوجود آمد. بهرحال بدنه سیاسی اصولگرایان نا امید از رای مردم و اصلاح طلبان نا امید از توان اصلاح، هر دو به یک جمع بندی رسیده اند. یعنی تصمیم گیری بر مبنای همان دستگاه معاملاتی. نمونه بارز کارکرد این دستگاه معاملاتی را در بازه زمانی ۹۶ تا ۱۶ اسفندماه ۹۷ در رویکرد اصلاح طلبان به شخصی بنام سید ابراهیم رئیسی ببینید. اصلاح طلبان عزیز در شب انتخابات او را تا مقام قاضی اعدام و آیت الله اعدام پیش بردند حال با انتصاب وی به سمت ریاست قوه قضائیه فکر و اندیشه شان را از همان دستگاه معاملاتی استخراج می کنند تا جائیکه اصلاح طلبی شوونیست چون حمیدرضا جلائی پور در مدح و عظمت آقای رییسی قلم فرسایی می کنند و چه تعاریفی از او می کنند. اگر او این قدر بد بود چطور ممکن است در طول یک سال ، اینقدر تغییر کرده باشد. اگر او خوب بود چرا از او هیولایی ساختید تا عوام فریبی کنید؟ این سئوال، چندن سخت نیست اما آنچه مشهود است رواج همان دستگاه فکری معاملاتی در میان بدنه سیاسی کشور است.
بله این همان روحیه معاملاتی است که شخص ظریف و روحانی را به این تصمیم می رساند که علیرغم تحقیرها و تحویل نگرفتن ها (نمونه اخیر سفر اسد به تهران) بازهم به فکر میز قدرت باشند چه اینکه به نظر میرسد برای آنها چیزی به غیر از این بستر معنی ندارد. آنها فکر می کنند فقط با حضور در میز ریاست می توانند مثلا کاری برای مملکت انجام دهند و لاغیر.
متاسفانه این حال و روز همه سیاسیون دو جناح عمده کشور شده است و مردم را به این جمع بندی می رساند که هردو جناح اصلی هیچ علاقه ای به حل مشکلات و معظلات مردم ندارند و برای آنها فقط چیزی به نام میز قدرت حائز اهمیت است ولاغیر. آنها ظاهرا از میدان نیازهای مردم ، صرفا برای راه یابی به قدرت استفاده می نمایند و بعد از حضور در مدار قدرت برنامه ای برای حل مشکلات جامعه ندارند.
این امر خروجی همان دستگلاه معاملاتی است که جایگزین دستگاه معادلاتی سیاست در ایران شده است.
غلامرضا منصوری
ثبت دیدگاه