شنبه, ۱ شهریور ۱۴۰۴ /
در ایران و شاید بسیاری از کشور های جهان سوم، هر مجمع، گروه، تشکل یا شورایی به سال آخر فعالیت خود برسد ، آن سال بی حاصل ترین و بی نتیجه ترین سال برای آن جمع تبدیل می شود، چون همه اعضا خیالشان از انتخابات درون گروهی وانتخاب هیئت رئیسه و رییس و دبیر و […]
در ایران و شاید بسیاری از کشور های جهان سوم، هر مجمع، گروه، تشکل یا شورایی به سال آخر فعالیت خود برسد ، آن سال بی حاصل ترین و بی نتیجه ترین سال برای آن جمع تبدیل می شود، چون همه اعضا خیالشان از انتخابات درون گروهی وانتخاب هیئت رئیسه و رییس و دبیر و سخنگو راحت شده و انتصابات واحد ها و سازمان های زیر مجموعه و گماردن افراد منتسب به اعضا صورت گرفته و دیگر موردی برای انتصاب وجود ندارد و وقت و انرژی اعضا بیشتر به امورات شخصی خود و اطرافیان خود سپری می شود.
این پدیده را می توان به عنوان (( سندرم سال آخر )) نامگذاری کرد که سال اخر بیشتر به عنوان زنگ تفریح و استراحت برای اعضا می باشد.
شورای شهر تبریز نیز خارج از این پدیده نیست و در سال آخر خود شهر را به حال خود رها کرده اند و پروژه ها و برنامه عادی شهر بدون هیچ گونه برنامه ریزی و نظارتی با حداقل سرعت ممکنه در حال انجام است. پروژه های مثلا عمرانی و بهینه سازی معابر و روگذر ها فقط با چند کارگر ساده بدون نظارت اجرا می شوند که باعث ایجاد معظلات ترافیکی و رفت آمد برای شهروندان شده است و شورای شهری که باید بر این پروژه ها نیز نظارت داشته باشند در خواب غفلت و بی خبری به امورات شخصی خود می پردازند و شهر و شهروندان را نیز به حال خود رها کرده اند.
شورای شهر تبریز در چند دوره اخیر چندان کارایی و کارنامه قابل قبولی برای تبریز نداشته اند و شورای فعلی نیز خارج از این نبوده است. در سه سال اخیر کارنامه و رزومه قابل دفاعی برای شورای شهر نمی توان متصور شد و در این سال آخر شورا که طبق روال همیشگی دچار سندرم سال آخر شده است ، تعدادی از اعضا نیز به بهانه ترس یا درگیری با بیماری کرونا در جلسات هم حضور ندارند چه رسد به نظارت و یا رسیدگی به امورات مربوط به شهر که برای تک تک اعضا آرزوی سلامتی روز افزون برای خدمت به شهر تبریز را آرزومندیم و امید داریم روزی برسد که سال اول و آخر هیچ جمع و شورایی در میزان فعالیت اعضا تاثیرگذار نباشد.
