نیکول پاشینیان ، نخست وزیر ارمنستان همزمان با سالروز قتل عام( نسل کشی) مردم خوجالی جمهوری آذربایجان به تهران سفر می کند و بصورت بی نظیری مورد استقبال حسن روحانی و ظریف، وزیر خارجه کشورمان قرار می گیرد. البته موضوع ارتباط ایران با ارمنستان همواره از منظر تنظیم تعادل رابطه ایران با آذربایجان نگریسته شده است. امنستان همواهرمود حمایت روس ها بوده است چه ان زمان که جلادانه در جنگ قره باغ شکم مادران آذری را می شکافتند تا جنین های شیعه را زنده زنده بسوزانند و چه آن زمانی که به دلیل مسائل ژئوپلوتیکی روس ها مجبور شده اند به اعراب مسلمان منطقه نزدیک شوند تا لج آمریکا را در بیاورندو از این بابت مجبور به تغییر لحن تاکتیکی در حمایت از ارمنی ها شده اند.
ایران هم بواسطه گسترش روابط باکو با تل آویو، تلاش میکند تا ارتباط با ارمنستان را به عنوان ابزاری برای موازنه مورد بهره برداری قرار دهد. اینها بعد تاکتیکی مساله بود اما موضوعی بنام اشغال ۲۰ درصد از سرزمین جمهوری اذربایجان توسط ارمنی ها در دهه ۷۰ با حمایت آشکار روس ها ، یکی از مصادیق وحدت جهان اسلام است، بطوریکه حتی عربستان و ایران را هم بر سر یک عقیده نشانده است .
سخن رهبری هم در این زمینه کاملا مشخص است که گفته است:قره باغ خاک اسلام است. با این تفاسیر آنچه که نخست وزیر ارمنستان در تجمع ارمنی ها در باشگاه آرارات تهران انجام داد و با پارچه نوشته (قره باغ متعلق به ارمنستان است) عکس یادگاری گرفته و منتشر نمود را جز با کلمه وقاحت و گستاخی نمی توان تعبیر نمود. در خوشبینانه ترین حالت ممکن این اقدام پاشینان را می توان دهن کجی به دایره جغرافیایی جهان اسلام دانست.
بعید میدانم کسی مسلمان باشد و با این اقدام پاشینیان موافق باشد. اما موضوعی که مطرح است عدم واکنش هیچ کدام از نهادهای مسئول و متولی روابط خارجی در ایران است. یادمان هست که در بحبوحه اعتراضات مردمی در بحرین، سردار سلیمانی فرمانده سپاه قدس به هنگام انفعال دستگاه سیاست خارجی ، نامه تهدید آمیزی به سران بحرین نگاشت و آنها از را سرکوب مردم برحذر داشت. اذهان عمومی، مبهوت انفعال دستگاه وزارت خارجه که اخیرا هم دچار حاشیه های زیادی شده است، بی اختیار دنبال چنین واکنش هایی از نهادهای انقلابی بودند که متاسفانه اتفاق خاصی روی نداد. البته قضاوت های مردم یک طرف داستان است اما بهره برداری ای که دیگر همسایه شمالی ایران یعنی جمهوری آذربایجان از این رویداد میتواند در سطح جهان اسلام و هم چنین مناسبات آتی بین دو کشور انجام دهد نیز باید مورد امعان نظر جدی باشد.
غلامرضا منصوری
ثبت دیدگاه