تبریز ما: شاید آداب و رسوم جوامع مختلف بشری، زیباترین میراث سالها و قرن ها باشد که نسل به نسل به ما رسیده و به نوعی، حلقه ارتباطی بین انسان قدیم و جدید نیز محسوب می شود.
زنده نگه داشتن این یادگارهای گرانقدر، از سویی دیگر بسیار خاطره ها رقم می زند برای کسانی که گرد هم می آیند برای بجا آوردن آن، یا مورد خطاب قرار می گیرند به واسطه اش. شادی و نشاط حاصل از بجا آوردن هر کدام از این آداب و رسوم زیبا، با هیچ مقیاسی قابل سنجیدن نیست؛ چرا که روح انسانی را نوازش می دهد و زوایای معنویت را به تسخیرش در می آورد.
ایران، کشور هزار و یکشب، با داشته هایی زنگین و رنگین هزاران ساله، آن چه را که از آبا و اجداد خود به رسم میراث به یاد دارد، با تعالیم آسمانی اسلام آمیخته و روزمرگی خود را با آن رنگ و لعابی دیگر بخشیده؛ ایرانی، عید زیبای نوروز و نو شدن طبیعت را با صله ارحام درآمیخته و رسمی زیبا بنا نهاده که به یمن آن، خیر و برکت را با جان و تن حس می کند. بلندترین شب سال را در دامان بزرگ خانواده گرد می آید و دل را در جوار پدر و مادر به چشمه آرامش می سپارد. در آخرین چهارشنبه سال با فرستادن تحفه ها و خوراکی ها به خانه تازه عروس و داماد ها و اغلب به منزل اقوام کم بضاعت، شادی را طبق طبق در کوچه ها به اهتزاز در می آورد و در کنار آن، با افروختن آتشی که نماد گرمی و نور است، دل ها را به کوچ سرمای زمستان و رسیدن گرمای بهاری بشارت می دهد. جان کلام آن که ایرانی، هر فرصتی را مغتنم می شمارد تا شاد باشد و شادیش را با دیگران نیز قسمت کند.
در این میان گاه همین رسوم و آداب زیبا و دلنشین، دچار دگرگونی و تحریف می شوند و زواید بی دلیل و با دلیل و حواشی دست و پا گیر، آن را ازهدف و فلسفه اصلی خود دور می کند، تا آنجا که از ذات زیبای آن به جز هیاهو و قواعدی پوچ و بی معنی، چیز دیگری باقی نمی ماند. نمونه بارز آن هم، اعمالی است که به ناحق، تحت عنوان “جشن چهارشنبه آخر سال”، همه ساله موجب بروز مشکلاتی برای هموطنانمان می شود. استفاده از مواد منفجره دست ساز و غیراستاندارد، با صدای ناهنجارش، دلهره و اضطراب را از آن سوی دیوارها و در و پنجره ها، بر دل سالمندان و بیماران و حتی انسان های عادی تحمیل می کند و فشار روانی حاصل از آن، گاه مسائل حادی را به بار می آورد. بازی با آتش به دور از چشم والدین و بزرگان، سقفی را به کام آتش می کشد و دار و ندار خانواده ای را به تلی از خاکستر بدل می کند. انفجار بمب های دستی و ترقه های خانگی که گاه به دست نوجوان و کودکی، ناشیانه ساخته می شود، سلامتی او را تا آخر عمرش مخدوش می کند و مجبور می شود با معولیتی که از سر بی احتیاطی دچارش شده، حیاتی پر مشقت را تحمل کند.
بر اساس آمارهای اعلامی، سال گذشته، 16 کشته و 500 زخمی، ارمغان تلخ بازی با مواد منفجره و محترقه بوده و این تنها یک روی ماجراست. خسارات مادی فراوانی که به واحدهای مسکونی و تجاری وارد می آید، معلولیت های ناشی از این حوادث که بسیار کسان را از مسیر عادی زندگی دور میکند و تاثیری که تبعات روحی و روانی آن بر اجتماع می گذارد، سالیان سال جامعه را درگیر می کند و گاه آنچنان است که مرگ بر چنین حیاتی، برتری می یابد.
اینجاست که نقش آحاد جامعه در پیشگیری از بروز چنین سوانحی، بیش از پیش پررنگ تر می شود. رسانه های دیداری و شنیداری، نهادهای آموزشی، ارگان ها و سازمان مسوول در حوزه بهداشت و ایمنی و تمامی افرد مطلع و آگاه، در این زمینه بار سنگینی بر دوش دارند. گام اول، آگاهی بخشی است ؛ بدین نحو که والدین با خطرات موادی که در ظاهر برای شادی و هیجان زایی مورد استفاده قرار می گیرد، آشنا شده و فرزندان خود را از آن برحذر دارند. گام دوم هم جلوگیری از تولید و فروش این مواد است. لیکن، از آن جایی که همواره پیشگیری، بهتر، نتیجه بخش تر و کم هزینه تر از درمان است، اولویت بر آگاهی بخشی و القای حس مسوولیت به پدران و مادران در این زمینه است.
شهرداری تبریز، درجایگاه نهادی عمرانی، خدماتی، ازامور فرهنگی نیز غافل نبوده و سالیانی است که در راستای ارتقای فرهنگ عمومی شهروندی در این خطه، آستین ها را بالا زده و بالطبع، حوزه ایمنی و بهداشت فردی و اجتماعی شهروندان را نیز از قلم نینداخته است. سازمان آتش نشانی و خدمات ایمنی شهرداری تبریز که متولی رفع و رجوع حوادث و پیش آمدهای مشکل ساز است، بخش قابل توجهی از فعالیت خود را صرف آموزش و آگاهی بخشی به شهروندان می کند. از این رو، همه ساله در آستانه فرارسیدن آخرین چهارشنبه سال، کارشناسان آموزش این سازمان با انحاء مختلف و با بهره گیری از روش های مختلف، خطرات مواد محترقه را به خانواده ها و جوانان و نوجوانان گوشزد می کنند و گاه حتی با نمایش تصاویر و فیلم از مکان های حادثه دیده و مصدومان آن، نزدیکی هرگونه خطری را یادآور می شوند. اما کار مردان بزرگ آتش نشان در این نقطه خلاصه نمی شود؛ بلکه در زمان هر سانحه ای، لباس فرم بر تن و جان برکف، بدون هراس از شعله های سرکش حریق، دل به دریا می زنند و هیبت شعله های سوزنده آتش را به هیچ می گیرند تا مبادا جان انسانی رنجه شود. این ایثار و فداکاری، زمان و مکان نمی شناسد؛ روز یا شب، عید یا عزا، تعطیل یا روز کاری، دور یا نزدیک، حادثه بزرگ یا کوچک برای ان ها فرقی ندارد؛ مهم نجات جان و مال انسان هاست.
سال جاری، آخرین روزهای خود را سپری می کند و دو روز بیشتر به چهارشنبه آخر سال نمانده است. کاش بتوانیم با رعایت نکات ایمنی و به کارگیری توصیه های این عزیزان و در نهایت با کاهش تعداد سوانح و حودث در سطح شهر، قدردان زحمات بی شائبه این زحمت کشان بی منت باشیم.
خاطره میرزایی
تبریز ما: شاید آداب و رسوم جوامع مختلف بشری، زیباترین میراث سالها و قرن ها باشد که نسل به نسل به ما رسیده و به نوعی، حلقه ارتباطی بین انسان قدیم و جدید نیز محسوب می شود.
زنده نگه داشتن این یادگارهای گرانقدر، از سویی دیگر بسیار خاطره ها رقم می زند برای کسانی که گرد هم می آیند برای بجا آوردن آن، یا مورد خطاب قرار می گیرند به واسطه اش. شادی و نشاط حاصل از بجا آوردن هر کدام از این آداب و رسوم زیبا، با هیچ مقیاسی قابل سنجیدن نیست؛ چرا که روح انسانی را نوازش می دهد و زوایای معنویت را به تسخیرش در می آورد.
ایران، کشور هزار و یکشب، با داشته هایی زنگین و رنگین هزاران ساله، آن چه را که از آبا و اجداد خود به رسم میراث به یاد دارد، با تعالیم آسمانی اسلام آمیخته و روزمرگی خود را با آن رنگ و لعابی دیگر بخشیده؛ ایرانی، عید زیبای نوروز و نو شدن طبیعت را با صله ارحام درآمیخته و رسمی زیبا بنا نهاده که به یمن آن، خیر و برکت را با جان و تن حس می کند. بلندترین شب سال را در دامان بزرگ خانواده گرد می آید و دل را در جوار پدر و مادر به چشمه آرامش می سپارد. در آخرین چهارشنبه سال با فرستادن تحفه ها و خوراکی ها به خانه تازه عروس و داماد ها و اغلب به منزل اقوام کم بضاعت، شادی را طبق طبق در کوچه ها به اهتزاز در می آورد و در کنار آن، با افروختن آتشی که نماد گرمی و نور است، دل ها را به کوچ سرمای زمستان و رسیدن گرمای بهاری بشارت می دهد. جان کلام آن که ایرانی، هر فرصتی را مغتنم می شمارد تا شاد باشد و شادیش را با دیگران نیز قسمت کند.
در این میان گاه همین رسوم و آداب زیبا و دلنشین، دچار دگرگونی و تحریف می شوند و زواید بی دلیل و با دلیل و حواشی دست و پا گیر، آن را ازهدف و فلسفه اصلی خود دور می کند، تا آنجا که از ذات زیبای آن به جز هیاهو و قواعدی پوچ و بی معنی، چیز دیگری باقی نمی ماند. نمونه بارز آن هم، اعمالی است که به ناحق، تحت عنوان “جشن چهارشنبه آخر سال”، همه ساله موجب بروز مشکلاتی برای هموطنانمان می شود. استفاده از مواد منفجره دست ساز و غیراستاندارد، با صدای ناهنجارش، دلهره و اضطراب را از آن سوی دیوارها و در و پنجره ها، بر دل سالمندان و بیماران و حتی انسان های عادی تحمیل می کند و فشار روانی حاصل از آن، گاه مسائل حادی را به بار می آورد. بازی با آتش به دور از چشم والدین و بزرگان، سقفی را به کام آتش می کشد و دار و ندار خانواده ای را به تلی از خاکستر بدل می کند. انفجار بمب های دستی و ترقه های خانگی که گاه به دست نوجوان و کودکی، ناشیانه ساخته می شود، سلامتی او را تا آخر عمرش مخدوش می کند و مجبور می شود با معولیتی که از سر بی احتیاطی دچارش شده، حیاتی پر مشقت را تحمل کند.
بر اساس آمارهای اعلامی، سال گذشته، 16 کشته و 500 زخمی، ارمغان تلخ بازی با مواد منفجره و محترقه بوده و این تنها یک روی ماجراست. خسارات مادی فراوانی که به واحدهای مسکونی و تجاری وارد می آید، معلولیت های ناشی از این حوادث که بسیار کسان را از مسیر عادی زندگی دور میکند و تاثیری که تبعات روحی و روانی آن بر اجتماع می گذارد، سالیان سال جامعه را درگیر می کند و گاه آنچنان است که مرگ بر چنین حیاتی، برتری می یابد.
اینجاست که نقش آحاد جامعه در پیشگیری از بروز چنین سوانحی، بیش از پیش پررنگ تر می شود. رسانه های دیداری و شنیداری، نهادهای آموزشی، ارگان ها و سازمان مسوول در حوزه بهداشت و ایمنی و تمامی افرد مطلع و آگاه، در این زمینه بار سنگینی بر دوش دارند. گام اول، آگاهی بخشی است ؛ بدین نحو که والدین با خطرات موادی که در ظاهر برای شادی و هیجان زایی مورد استفاده قرار می گیرد، آشنا شده و فرزندان خود را از آن برحذر دارند. گام دوم هم جلوگیری از تولید و فروش این مواد است. لیکن، از آن جایی که همواره پیشگیری، بهتر، نتیجه بخش تر و کم هزینه تر از درمان است، اولویت بر آگاهی بخشی و القای حس مسوولیت به پدران و مادران در این زمینه است.
شهرداری تبریز، درجایگاه نهادی عمرانی، خدماتی، ازامور فرهنگی نیز غافل نبوده و سالیانی است که در راستای ارتقای فرهنگ عمومی شهروندی در این خطه، آستین ها را بالا زده و بالطبع، حوزه ایمنی و بهداشت فردی و اجتماعی شهروندان را نیز از قلم نینداخته است. سازمان آتش نشانی و خدمات ایمنی شهرداری تبریز که متولی رفع و رجوع حوادث و پیش آمدهای مشکل ساز است، بخش قابل توجهی از فعالیت خود را صرف آموزش و آگاهی بخشی به شهروندان می کند. از این رو، همه ساله در آستانه فرارسیدن آخرین چهارشنبه سال، کارشناسان آموزش این سازمان با انحاء مختلف و با بهره گیری از روش های مختلف، خطرات مواد محترقه را به خانواده ها و جوانان و نوجوانان گوشزد می کنند و گاه حتی با نمایش تصاویر و فیلم از مکان های حادثه دیده و مصدومان آن، نزدیکی هرگونه خطری را یادآور می شوند. اما کار مردان بزرگ آتش نشان در این نقطه خلاصه نمی شود؛ بلکه در زمان هر سانحه ای، لباس فرم بر تن و جان برکف، بدون هراس از شعله های سرکش حریق، دل به دریا می زنند و هیبت شعله های سوزنده آتش را به هیچ می گیرند تا مبادا جان انسانی رنجه شود. این ایثار و فداکاری، زمان و مکان نمی شناسد؛ روز یا شب، عید یا عزا، تعطیل یا روز کاری، دور یا نزدیک، حادثه بزرگ یا کوچک برای ان ها فرقی ندارد؛ مهم نجات جان و مال انسان هاست.
سال جاری، آخرین روزهای خود را سپری می کند و دو روز بیشتر به چهارشنبه آخر سال نمانده است. کاش بتوانیم با رعایت نکات ایمنی و به کارگیری توصیه های این عزیزان و در نهایت با کاهش تعداد سوانح و حودث در سطح شهر، قدردان زحمات بی شائبه این زحمت کشان بی منت باشیم.
خاطره میرزایی
[ad_2]
| منبع : shahryarnews |
ثبت دیدگاه