تبریز ما: عیسی اکبرزاده مدیرعامل پیشین باشگاه ماشین سازی تبریز طی یادداشتی در خصوص استعدادیابی و احیای ورزش آذربایجان، راهکارهای جالبی برای حرفه ای کردن باشگاهها و ورزش در استان ارائه داده است.
به گزارش تبریز ما، عیسی اکبرزاده نوشته است: واقعیت غیر قابل انکار این است که در طول تاریخ سازوکار ورزش موجود در آذربایجان شرقی مدال المپیکی را بدست نیاورده و دو مدال المپیک منتسب به استان نیز حاصل تلاش مدیران سایر استانها بوده است
ما باید توان علمی خود را بالا ببریم و در رشته هایی که مربی خوب داریم، استفاده کنیم و یا اگر نداریم بهتر است از مربیان سایر استان ها و یا خارج از کشور استفاده کنیم و در این باره باید از دانشگاه ها و افراد متخصصی بهره ببریم و به جای هزینه های میلیاردی بی هدف در تقویت امکانات سخت افزاری و نرم افزاری ورزشی چه در مرکز استان و چه در باشگاه ها و چه در شهرستانها قدم برداریم
ورزش استان ما بدان اوج گیری و کسب موفقیت های بزرگ در ورزش قهرمانی نیاز به یک برنامه ریزی بلند مدت اساسی و اصولی می باشد تا با یک چشم انداز خوب علمی و حرفه ای به اهداف موفقیت آمیز برسد.
ورزش قهرمانی قله افتخار در رشته های ورزشی میدان المپیک است و بعد از آن مسابقات جهانی و آسیایی است که جای تاسف دارد که ما در طول تاریخ نتوانستیم مدال المپیک کسب کنیم البته بحث ما پارالمپیک نیست، مدال های المپیک است و در مسابقات جهانی و آسیایی نیز مدال هایی داشتیم که آن را هم باید در رشته های مختلف تقویت نماییم.
شاید بعضی از عزیزان فکر کنند چون آقایان هادی ساعی و یوسف کرمی زاده آذربایجانی هستند مدال هایشان برای این استان ثبت شده در حالی که این عزیزان مدال هایشان برای استان تهران ثبت شده، چون آقای ساعی بزرگ شده تهران هستند و آقای کرمی نیز از نوجوانی و جوانی در تهران و کرج ساکن شده، پس با این حساب ما به درجه عالی ورزش انفرادی که کسب مدال المپیک است، دست نیافته این و جای خالی آن در استان به شدت احساس می شود و ما برای این باید برنامه ریزی کنیم چرا ما نباید در طول تاریخ مدال المپیک نداشته باشد این خلع برای شهر و استان اولینها خیلی نقطه ضعف می باشد.
در رشته های تیمی نیز ما همانند گذشته از نظر پشتوانه پروری عملکرد خوبی نداریم که چه دوستان زحمات زیادی می کشند ولی باید به این باور برسیم که نتیجه گرایی پشتوانه ورزش ما را خراب کرده است چون ما به تولیدات بومی خود اهمیت و میدان نداده ایم تا آزمون خطا کنند و به موفقیت برسند.
ما باید اجازه و میدان نبرد به ورزشکاران خود بدهیم تا با زمین خوردن و شکست خوردن به اشتباهات خود پی برده و تجربه کسب کنند و به یک ورزشکار و مربی و مدیر موفق تبدیل شوند.
الان در فوتبال بعد از تهران بیشترین تیم را در سطح حرفه ای، در استان داریم ، ولی چقدر این نفرات بومی و از تولیدات خودمان هستند و یا در والیبال، بستکبال و سایر تیم ها .
شاید در ذهن بعضی از دوستان این سوال ایجاد شود که، در ورزش حرفه ای بومی و غیربومی نداریم ولی باید عرض کنم که در باشگاه های حرفه ای دنیا اتفاقا با تولیدات خود درآمد کسب می کنند ورزش به نوعی یک صنعت و تجارت است و اتفاقا اگر ما تولید نکنیم، حرفه ای عمل نکردیم، زمانی ما باید ورزشکار وارد کنیم که خلع داشته باشیم آن هم کسی را که واقعا نخبه باشد
چون ما در پشتوانه سازی خوب عمل نمی کنیم و یا به تولیدات خود میدان نمی دهیم در نتیجه بیشتر وارد کننده می شویم تا صادرکننده و در این مورد نیز سالانه حدود ۲۰۰ الی ۳۰۰ میلیارد تومان سرمایه از استان خارج می شود، در حالی که خود ورزشکاران ما این پولها را بگیرند در شهر تبریز و استان آذربایجان شرقی هزینه خواهند کرد و یا سرمایه گذاری خواهند کرد.
ما باید از رده های پایه با راه اندازی آکادمی علمی و پایگاه های استعدادیابی و قهرمانی و مدارس ورزش در پایه باید به خودکفایی برسیم و در نهایت ۵ الی ۱۰ از ورزشکاران، مربیان و مدیران غیربومی استفاده کنیم.
باید کارشناسی عمل کنیم و از نتیجه گرایی مقطعی فاصله بگیریم، شاید ما در بعضی تیم ها به موفقیت های مقطعی دست یابیم ولی شما تیم ها را بررسی کنید چند درصد این نفرات از تولیدات خودمان هستند کمتر از نیم درصد که جای تاسف دارد.
موفقیت ما در رشته های گروهی و تیمی حضور حداکثری ورزشکاران در ترکیب تیم های ملی است برای مثال با هزینه صورت گرفته در رشته های تیمی در استان از جمله فوتبال، والیبال و بسکتبال که پرهزینه نیز هستند، آیا ما نفری در ترکیب تیم ملی بزرگسالان این رشته های ورزشی داریم؟ زمانی در ترکیب تیم ملی فوتبال از ۱۱ نفر، ۶ نفر مال این شهر و استان بودند.
اما دیگر یک نفر هم در ترکیب تیم ملی نداریم و اگر هم داشته باشیم تک ستاره و ذخیره می باشد پس چه عاملی موجب این خلع شده؟ پاسخ عدم توجه به پشتوانه سازی است.
لذا نیازمند آن هستیم که با کمک تمامی ارگانها از جمله آموزش و پرورش و دانشگاهیان و با حمایت امکانات شهرداری و باشگاهی و سازمان ها و بخش خصوصی از پایه برای استعدادیابی و پشتوانه سازی یک برنامه بلند مدت در سرتاسر استان نسبت به توان هر منطقه برنامه ریزی شود چرا که در گذشته ما این امکانات را در استان نداشتیم ولی حالا امکانات ما بیشتر شده ولی عاشق و مشتاق برای کار کردن در این حوزه یعنی استعداد یابی و سرمایه گذاری برای باشگاه داری کم شده است.
ما باید توان علمی خود را بالا ببریم و در رشته هایی که مربی خوب داریم، استفاده کنیم و یا اگر نداریم بهتر است از مربیان سایر استان ها و یا خارج از کشور استفاده کنیم و در این باره باید از دانشگاه ها و افراد متخصصی بهره ببریم.
باید به جای هزینه های میلیاردی بی هدف در تقویت امکانات سخت افزاری و نرم افزاری ورزشی چه در مرکز استان و چه در باشگاه ها و چه در شهرستانها قدم برداریم و بستر را برای اوج گیری ورزشکاران و مربیان و مدیران خود به صورت حرفه ای فراهم سازیم، چرا که جای جای استان ما با توجه آب و هوای کوهستانی و شرایط اقلیمی و محیطی برای رشته های مختلف ورزشی می تواند یک پایگاه قهرمانی با توجه به استعدادهای بالقوه باشد.
این امر فقط نیازمند یک برنامه ریزی علمی و حمایت خوب برای شکوفا کردن می باشد و در اثبات این عقیده و تفکر آمار مدال های المپیک در سطح کشور می باشد.
اگر شما دقت کنید بیشترین مدال های المپیک، جهانی و آسیایی توسط شهرستانی ها کسب شده چون با توجه به شرایط زندگی ماشینی در مراکز استانها و سبک زندگی آپارتمانی و تغذیه ای مراکز استانها نسبت به شهرستان ها و روستاها ، از نظر جسمانی مراکز استانها ضعیف تر از شهرستانها و روستاها هستند.
به همین خاطر استعدادهای ورزشی در این مناطق بالقوه خیلی خوب می باشند و فقط نیازمند امکانات و توانمندسازی علمی هستند که امید است که دوستان برای این امر برنامه ریزی کنند.
[ad_2]
| منبع : shahryarnews |
ثبت دیدگاه