به گزارش تبریز ما، امروزه گردشگری به عنوان پدیده ای نوین، گستره ای جهانی یافته است. دنیای مدرن به گونه ای است که بازگشت به دوران عقب و به تماشا نشستن دنیای سنتی جاذبه ای بس شگفت دارد؛ یکی از این شگفتی ها حیات عشایری است. توریسم عشایر می تواند به عنوان چشمگیرترین نوع از گردشگری مطرح باشد.
شاید برای توریسم عشایری تعریفی جامع وجود نداشته باشد اما می توان گفت توریسم عشایری شیوه سفر و گردش در پهنه جغرافیایی قلمروی زیستی جامعه عشایری به منظور بهره گیری از جاذبه های طبیعی و آشنایی با خصایص فرهنگی این قشر است.
زندگی عشایری تنها محصور به چادرنشینی نیست، زندگی آنها در دل طبیعت که با آبشارها، جنگل هاو مراتع سرسبز همراه می شود می تواند جاذبه ای بس بی نظیر باشد برای آنانی که از زندگی شهری خود چیزی جز شلوغی و آلودگی یافت نکرده اند.
تماشای کوچ عشایر، شنیدن موسیقی های محلی و دیدن جشن هایی آیینی، پوشش های سنتی عشایر، خوراک های محلی و صنایع دستی از جمله مواردی است که می تواند از جاذبه های توریستی برخوردار باشد.
بر اساس مطالعات انجام شده به ازای هر ۶ نفر گردشگر خارجی که وارد کشور شود، یک شغل به طور مستقیم و به ازای هر ۲۵ گردشگر داخلی نیز یک شغل ایجاد می شود که با این حساب توریسم عشایری می تواند نقشی تاثیر گذار در ایجاد فرصت های شغلی و کارآفرینی داشته باشد. جامعه عشایری از ظرفیت هایی ویژه برخوردارند که نمی توان آنها را در زندگی روستایی و عشایری بدست آورد و ضروری است که فرصتی برای شکوفایی توریسم عشایر پدید آورد.
پراکندگی عشایر ایران در مناطق مختلف که با شرایط اقلیمی و جغرافیایی متفاوتی همراه است سبب شده هر گروه از عشایران از فرهنگ، گویش، آداب‌ورسوم، پوشش و حتی نوع کوچ (عمودی و افقی) برخوردار باشند که همین سیمایی گوناگون از عشایر ایران را نمایش می دهد امری که در صورت سرمایه گذاری ویژه و مطلوب می تواند سهمی بسزا در توسعه اقتصاد گردشگری داشته باشد.
طرح توسعه گردشگری عشایری در منطقه مغان، بختیاری و زاگرس می تواند پایداری اقتصادی زندگی ایلی را ضمانت بخشد. به عنوان نمونه کوهستان زاگرس از چشم اندازهای ویژه ژئومورفولوژیک و هیدرولوژیک برخوردار است و همچنین وجود ایل های لر بختیاری و ترکی قشقایی با فرهنگ هایی ویژه در این منطقه می تواند به جذاب ترین مناطق گردشگری در ایران و حتی خاورمیانه تبدیل شود.
منبع: شهر فردا