به گزارش تبریز ما، در گذشته، ظروف یکبار مصرف در تنوع بسیار محدودی تولید و عرضه می‌شد، اما امروز، این ظروف، عموم لوازم خورد و خوراک را در انواع رنگ‌ها و طرح‌های زیبا در بر گرفته؛ از سفره تا لیوان و کاسه و بشقاب و … به این تحول صنعتی اضافه کنید تنبلی و راحت‌طلبی انسان معاصر را. فرهنگ مصرف‌گرایی به بحرانی‌ترین نقطه قابل‌تصور رسیده و خانواده‌ها، ترجیح می‌دهند هزینه خستگی ظرف شستن و سفره‌پاک کردن را با خرید اقلام یکبار مصرف، پیش‌پیش بپردازند. این رفتار، به خصوص در مناسبتهای مذهبی، همزمان با اوج‌گیری مراسم های نذری و سفره‌های افطار، با شدت و شتاب بیشتری، خود را نشان می‌دهد و کار به جایی می رسد که بعضاً ظاهر شهر را تحت‌تاثیر قرار می‌دهد.
فرهنگ مقدس نذری و متبرک شدن از طعام حضرات معصومین(ع) نباید بهانه‌ای برای آلوده‌کردن کوچه و خیابان باشد. طبق حدیث معروف نبوی «نظافت از ایمان است» و این اصل موکد، نباید در سایه امر مستحبی چون نذری، مخدوش شود.
لیوان‌ها و بشقاب‌های یکبارمصرف رها شده در کوچه و خیابان، طبیعی، مقصدی جز جوی‌های آب ندارند. در این صورت طبیعی است که یک بارندگی جزوی، چقدر می‌تواند برای شهر دردسرساز باشد.
تاثیرگذارترین و قوی‌ترین منشا برای تبیین این موضوع، خود دستجات و هیئت‌های مذهبی هستند. تجربه نشان‌داده ذکر این نکات از هر تریبون دیگری، جز هیئت‌ها، موجب سوءتفاهم و دلخوری میشود. بنابراین از روحانیون محترم و ریش‌سفیدان هیئت‌ها و مداحان محبوب، انتظار می‌رود در فرصت مناسبی از برنامه‌های خود، نکات زیست‌محیطی را به اعضای هیئت گوشزد کنند. همچنین برخی خادمان هیئت‌ها می‌توانند با جمع‌آوری زباله‌های یکبار مصرف با تشکل‌های زیست‌محیطی شهر همکاری کرده و پاکبانان شهر و محله خود را یاری کنند.
ظروف یکبار مصرف، از حیث کیفیت فنی، دارای رده‌بندی‌های مختلفی هستند. دسته‌جات و هیئت‌ها با در نظر داشتن، جوانب مالی، همیشه ارزان‌ترین ظروف را خریداری می‌کنند. ظروفی که ارزان باشند، طبیعی است که کیفیت نازلی هم داشته باشد. به تعبیر علمی‌تر، این ظروف ذرات شیمیایی را –به خصوص در ترکیب با مواد گرم- با سرعت و سهولت بیشتری به غذای نذری انتقال می‌دهند. این ذرات شیمیایی همان سرطان معروف است که وارد اعضا و جوارح ما میشود.
در ابعاد کلان قضیه، از مسئولان استانی و کشوری انتظار می‌رود با بهره‌گیری از مراکز علمی و بهداشتی، نظارت بر تولید و عرضه ظروف یکبار مصرف را افزایش دهند. امروزه بسیاری از کشورهای توسعه‌یافته، ممنوعیت تولید ظروف پلاستیکی را رسماً اعلام کرده‌اند. این در صورتی است که در کشور ما حتی یک قانون نیم‌بند هم برای محدودسازی عرضه این اقلام یا تشدید نظارت‌ها بر آن وجود ندارد. از دولتمردان و نمایندگان مجلس انتظار می‌رود گوشه چشمی نیز به این قبیل امور که ارتباط مستقیم با حیات و ممات شهروندان دارد، داشته باشند.