تبریزما- جهانبخش احمدیان. تراکتور و هواداران آن در جای جای ایران، از همان حضور دوباره در لیگ برتر، خیلی ها را نگران کرده بود. برخی علنا بر حضور ۷۰، ۸۰ هزار تراکتوری ها تاختند و با لطایف الحیلی این حضور را به چالش کشیدند، برخی دیگر راه سیاست پیشه کرده و به قول معروف با پنبه سر بریدند. به عبارتی دیگر خواهر خوانده شدند.
خواهرخواندگی عنوانی بود که در ظاهر دو تیم تراکتور و سپاهان را به هم نزدیک می کرد، اما در باطن راهی برای فرار از جهنم یادگار برای اصفهانی ها بود که با هر بار حضور خود و استفاده پوشالی از این عنوان، فشار تماشاگران تراکتوری را از دوش بازیکنان خود برداشته و نتیجه دلخواه خود را کسب می کرد. ما ماندیم و عنوان خواهر خوانده و تیم شکست خورده یا امتیاز از دست داده تراکتور، که زردپوشان اصفهان را بالای سر خود می دید.
این خواهر خوانده ما، بارها از پشت خنجر زده بود، اما مهمترین خیانت آنها، جمعه سیاه تبریز بود که با همکاری جمعی، از داور معروف به اصطلاح بین المللی گرفته تا فدراسیون و ارکان آن، قهرمانی را از تراکتور گرفته و دو دستی تقدیم اصفهانی ها کردند تا جایی که صدای برنامه مشهور ورزشی هم درآمد که ” می گذاشتید این بار تراکتور قهرمان می شد”.
خواهر خوانده اصفهانی تراکتور ، مشت اول را در بازی رفت با ماشین سازان، به سمت تراکتوری ها انداخت. جایی که قلعه نویی، تکسیرای پرتغالی را روانه نشست خبری کرد با این عنوان که در هیچ کجای دنیا یک فرد نمی تواند مالکیت دو تیم در مسابقات را بر عهده داشته باشد.
پس از آن چپ و راست مصاحبه های مدیران عامل اصفهانی برای علیه تراکتور و تراکتوری ها شدت گرفت. تا رسیده ایم به امروز که این خواهر خوانده ما قرار است به تبریز بیاید.
واقعیت امر این است که نبایستی اسیر این شعائر پوچ و بی معنی خواهر خواندگی در این فوتبال مصلحتی شویم. فوتبالی که مصلحت ببینند در عرض ۹۰ دقیقه قهرمان آن تغییر یابد، فوتبالی قابل اتکا نیست. چرا بایستی در این فوتبال به دنبال جوانمردی و فرهنگ و… از این دست مقولاتی باشیم که در حقیقت تبدیل به نقطه ضعف ما شده اند؟! جایی که میادین ورزشی را به میدان جنگ تبدیل کرده اند و از کوچکترین حاشیه حول محور تیم های مردمی نمی گذرند و ناجوانمردانه به آن یورش می برند، صحبت از خواهر خواندگی و فیرپلی و تشویق مهمان خودزنی است. گذشت آن زمان هایی که با این مفاهیم جام های زیادی را از دست دادیم و تبع آن استادیوم یادگار امام حتی در بازیهای آسیایی خالی از تماشاگر شد.
بایستی هر چه در توان داریم برای حمایت از تراکتور بگذاریم، و استادیوم یادگار را به جهنمی برای تیم های دولتی و رانت خوار تبدیل کنیم که از هراس تشویق های بی امان تراکتوری ها، فوتبال از یادشان برود.
یک نکته دیگر در رابطه با بازیکنان سابق تراکتور در ترکیب تیم اصفهانی این است که یادمان نرفته سال آخر حضورشان در ترکیب تیم، چه بلایی بر سر تراکتور و ساغلام آوردند. آخر سر هم بدون کوچکترین تقلایی برای ماندن، پشت بر تراکتور و هواداران آن کرده و راهی تیم های دیگر شدند. نبایستی احساساتی عمل کنیم و حضور چند ساله شان را بهانه ای برای تشویق قرار دهیم. هر چقدر هم که برای این تیم زحمت کشیده باشند، به همان میزان قرارداد بسته و پول گرفته اند. نه توهین، نه تشویق، بی اعتنا به این بازیکنان، تنها تراکتور را تشویق خواهیم کرد
ثبت دیدگاه