وی گفت: جشنواره بین المللی سینما حقیقت جایگاه اصلی خودش را پیدا کرده است و حالا پس از گذشت چند دوره می توان با نگاهی آسیب شناسانه به بررسی آن پرداخت.
این مستند ساز افزود: از مشکلات مستند سازان در جشنواره های مختلف عدم احترام به ساختار و نگاه کارگردان است ؛ به این معنا که آنها فیلم را به دلیل فیلم بودنش و نه به دلیل نوع نگاه و تفکر کارگردان آن انتخاب کنند.
موسائیان ی ادامه داد: متاسفانه ما از نظر تحقیق و پژوهش در زمینه مستند سازی ضعیف هستیم و این مسئله فقط به دانش شخص فیلمساز برنمی گردد و عدم سرمایه گذاری مناسب روی پروژه های مستند، یکی از دالیل مهم این نقیصه است.
وی اضافه کرد: برای مثال مستند سازی از مراحل خشک شدن یک مرداب، به چندین ماه فیلمبرداری نیاز دارد و کارگردانان به دلیل همین مشکل، از یک سری تحقیقات دست برمی دارند.
این مستند ساز حرفه ای تاکید کرد: مشکل دیگر ما در این زمینه نداشتن آرشیو است، برای مثال اگر بخواهیم فیلمی در باره فلسطین بسازیم، با عدم دسترسی به آرشیو، ساخت آن غیر ممکن خواهد بود. وقتی ما به تصاویری مستند مثال از جریان پیروزی انقالب اسالمی نیاز داریم، اولین کاری که می کنیم مراجعه به مستندهایی است که در آن زمان ساخته شده اند.
وی این فیلمها بخصوص برای نسل فعلی که تجربه زندگی در آن دوره را نداشته اند، منابع بسیار با ارزشی است. اما پرسشی که در اینجا مطرح می شود این است که اگر این آرشیوها در دسترس ما نبود، چه اتفاقی می افتاد؟
این فیلم ساز در باره اهمیت سینمای مستند در دنیای کنونی اظهار کرد: وقتی فیلمی از کشور ما به دیگر کشورها می رود، نظر آنها در باره ما واقعی تر می شود. از سوی دیگر زمانی که فیلمساز خارجی با فیلمش به ایران می آید نیز همین اتفاق می افتد.
وحید موسائیان سیمانی ادامه داد: به همین دلیل اگر ما بتوانیم سینمای مستند را هر چه بیشتر توسعه بدهیم، بسیاری از مشکالتی که در سطح بین المللی با آنها روبه رو هستیم برطرف خواهد شد. به همین دلیل »سینمای مستند« با ارزشترین گونه سینما ایران است، چون واقعیتها را ارائه می کند؛ واقعیتهایی که می توانند مستند باشند.
یکشنبه, ۴ خرداد ۱۴۰۴ /