برای نمایش وضعیت سال ۲۰۱۷ شهر لندن در موزه از چه معیارهایی استفاده می شود؟ از واگن های مملو از مسافر گرفته تا شیشه حاوی دود خودرو دیزلی، از جمله معیارهایی هستند که برای نمایش لندن ۲۰۱۷ در موزه مطرح شده اند.
موزه لندن اخیراً اعلام کرده که تکه بزرگی از پساب جامد را که فاضلاب بخشی از لندن را مسدود کرده بود، جمع آوری می کند. این پساب سفت شده که از لکه های چربی، روغن، گریس، دستمال مرطوب و محصولات بهداشتی تشکیل شده بیش از ۲۵۰ متر طول دارد و وزن آن بیش از ۱۳۰ تن است که واقعا یک اثر تاریخی برای لندن است.
یک موزه دار در این باره می گوید: این یکی از جذاب ترین و چندش آورترین اشیائی است که تا به حال برای نمایش در موزه در اختیار داشته ایم. بچه ها می آیند تا از پشت شیشه ای به این تکه لجن مانند نگاه کنند و بپرسند: “بابا، زنده است؟”.
و چه راهی بهتر از این برای بازگویی داستان های امروزه وجود دارد؟ این تکه یکی از شخصی ترین عادات ما را آشکار می کند (درحالی که ۹۳% این تکه از دستمال کاغذی و بهداشتی تشکیل شده، ما همان هایی هستیم که این دستمال ها را به فاضلاب پرت می کنیم) و همچنین از طرف دیگر محدودیت ها زیرساخت های ما را نشان می دهد.
” جوزف بزلجت” سازنده سیستم فاضلاب لندن در دهه ۱۸۶۰، برای حمل آب و پساب فاضلاب شیب ملایمی را در سیستم فاضلاب درنظر گرفته بود؛ اما این شیب برای چیزی مثل دستمال های یکبار مصرف و چربی های روغنی مضر که ما امروز آنها را ریخته ایم جوابگو نیست. مورخان آینده از آن به عنوان نمادی از زندگی لندن در ۲۰۱۷ یاد خواهند کرد. نمادی که این سوال ها را پیش می آورد: باید کدام بخش های دیگر از زندگی شهری را بعنوان نماد و خاطره ای از این دوره خاص به یادگار بگذاریم؟ مفهوم از “وجود” یک شهر چیست؟
موزه ها و اشیاء معروف و حوادث مشهور پشت آن همیشه کمک می کند تا بتوانیم داستان های متنوعی از زندگی مانند حوادث اجتماعی و معماری گرفته تا اتفاقات و رویدادهای اقتصادی و سیاسی را در شهر بازگو کنیم. به خصوص وقتی امیدوارانه می توانیم بتوانیم بینش مثبت و امیدها و خوش بینی های زمان بعد از جنگ را هم به نمایش بگذاریم، زمانی که جامعه ما سخاوتمندانه و با امیدهای بلندپروازانه فراوان برای افراد با کمترین بضاعت ساخته شد؛ در حالی که امروزه این ایده ها به فراموشی سپرده شده اند.
اما این تنها آغازی است بر آنچه که موزه ها در مورد وضعیت شهر لندن در سال ۲۰۱۷ می توانند بگویند:
۱- آرشیوهای باغ پل:
راهنمای تور موزه در این خصوص می گوید: “این اتفاق، نتیجه زمانی است که رویای یک شخصیت مشهور با شهردار همسو می شود.” پروژه ای که در اصل دوست داشتنی است اما در جزئیات شدیداً بی فایده و مصرف کننده می شود. این پروژه نهایتاً تسلیم عقل سلیم شد ولی در حالی که ده ها میلیون پوند از مالیات های شهروندان برایش صرف شده بود. جمع آوری آرشیو نقشه ها و مکاتبات و بازبینی آن ها مطمئناً از سقوط مجدد در چنین اشتباه فاحشی جلوگیری خواهد کرد.
۲- حمل و نقل تونلی
تونل مترو هیچ وقت تا این حد شلوغ نبوده است. تعداد مسافرت ها از سال ۲۰۰۷ تا کنون ۳۰% و تعداد مسافران در ساعات اوج قطارها ۵۰% نسبت به سال ۱۹۹۱ بیشتر شده است. این یکی از تعاریف “تجربه از لندن” است. اما چگونه یک موزه می تواند این سیستم را انباشت کند؟ پیشنهاد استفاده از فضای خالی واگن ها به عنوان موزه، وقتی حتی برای نفس کشیدن هم فضای کافی نیست و صورت های مسافرین از فشار به شیشه ها چسبیده، چندان منطقی به نظر نمی آید.
۳- موانع سدراه
مورخان آینده از موانع سد راه پل لندن به عنوان روش اورژانسی برای حل بحران یاد خواهند کرد. موانعی که بعد از هجوم ون و کشتن ۱۲ عابر پیاده و زخمی کردن بیش از ۱۰۰ نفر، برای حفظ جان عابرین تعبیه شده است. این موانع بیشتر از اینکه جنبه ی بین المللی شهر را بهبود دهند، شهر را به منطقه نظامی شبیه کرده اند و این موضوع به واقعیتی برای زندگی شهرهای مدرن تبدیل گشته است.
۴- جعبه های تحویل غذا
در طول تنها چند سال، برنامه های تحویل غذا با تسخیر شهر، تجربه ی جدید از لندن را بوجود آورده اند. ظهور این اقتصاد عجیب و بزرگ گرچه شاید تاثیر ناچیزی در ظاهر شهر داشته باشد، اما می تواند نقطه عطفی در مسئله مدیریت دیجیتالی کارگران و نیروهای انسانی شهر هم باشد.
۵- بوی سوخت های دیزلی
آگاهی های جدید از خطرات آلودگی هوا و حضور کم سرعت خودروهای برقی، شاید خوشبختانه نشانی از پایان استفاده از خودروهای دیزلی باشد. وقتی کسی شعری در مورد اکسید نیتروژن نمی نویسد پس چطور خاطرات آن را بیاد داشته باشیم؟ می توانیم یک بطری شیشه ای بزرگ را تصور کنیم که در بخش تکنولوژی گالری قرن بیستم با برچسب “هوای شهر در سال ۲۰۱۷” خودنمایی می کند.
۶- آئین نامه های ساختمانی
مقررات خود بسیار ساده هستند، اما در نهایت مجموعه ای از مدارک هستند که در بالای یکدیگر قرار گرفته اند. وقتی در ساختمانی سوخته جان ها از بین رفته اند، در حالی امنیت آن توسط مهر رسمی تائید شده باشد، می توان آن را یک فاجعه آهسته نامید. در حالی که شاید برای صرفه جویی در هزینه ها از امنیت آن چشم پوشی شده باشد. در هر حال گرچه اشاره به این نوع تراژدی ها کار درستی نیست ولی می توان امید داشت با استفاده از تجربیات گذشته از اتفاق افتادن چنین فاجعه هایی در آینده پیشگیری کرد.
منبع: theguardian.com
ترجمه و تنظیم: مالک عباسی نهاری