تبریزما-جهانبخش احمدیان. چند سال پیش بود که کمیته داوران با نهاد موازی خود یعنی دپارتمان داوری در سازمان لیگ به مشکل برخورد. مشکل این نهاد موازی داوری در ایران البته فنی و ورزشی نبود و بحث آنها بیشتر بر سر انتخاب داوران مسابقات و ناظران بازی بود که حق الزحمه خوبی دریافت می کردند. در یکی دو سال اخیر این تنش ها به نوعی تمام شده است ولی بحث فنی داوری در فوتبال ایران همچنان داغ است.
هر داوری که به عمد یا سهو، سوت اشتباهی در مسابقات می زند، مصون از هر گونه بازخواست است. هر اندازه هم که مسئولان کمیته و دپارتمان داوری اصرار بر برخورد با این داوران داشته باشند، به دلیل عدم اطلاع رسانی عمومی، اصل در اذهان عموم بر عدم برخورد با این داوران است. داورانی که با سوتهای ضعیف و گاه به قول علی دایی غش کرده، مورد حمایت نهادهای متولی داوری هستند. به عنوان مثال داوری که در بازی سپاهان و نساجی به اشتباه نقطه پنالتی را نشان داده و موجب شکست نساجی شده بود، بدون هیچگونه محرومیتی از بازی بعدی به عنوان داور چهارم و هفته بعد آن برای مسابقه حساس تراکتور- پارس جنوبی انتخاب شد. هیچ تنبیه، توبیخ و یا کلاس توجیهی ضروری برای این داور و امثال او در نظر گرفته نمی شود تا از پیشامدهای آتی جلوگیری شود. یا داوری را در نظر بگیرید که علی الظاهر بین المللی است و یک برنامه زنده تلویزیونی یک ساعت از کنداکتور پخش خود را به زندگی این داور و معرفی خانواده او اختصاص می دهد. همین داور بین المللی به زعم فدراسیون و مجری این برنامه، در جمعه سیاه فوتبال ایران در لیگ چهاردهم، چنان بلایی بر سر تراکتور می آورد که همگان انگشت به دهان می مانند.
انگار در این فوتبال خون داوران از دیگر عوامل فوتبالی همچون بازیکن و سرمربی و… رنگین تر است و نبایستی تخلفات و جریمه های فنی آنها اعلام عمومی شود. انگار آبرو مختص این داوران است و دیگر فوتبالی ها آبرویی ندارند که دم به ساعت با انواع و اقسام بهانه ها اخبار محرومیت آنها شنیده می شود. فعالیت اینستاگرامی، طرز پوشش، رفتار خانوادگی، شوخی با هم تیمی ها و جریمه های فنی و فوتبالی تنها شامل حال بازیکن و مربی است نه داوران!
هجمه علیه داوری، روی دیگر قضاوت
در سوی دیگر ماجرای داوری در ایران، فشاری هست که این قشر ورزشی تحمل می کنند. بازیکنان و سرمربیانی هستند که به واسطه تیم داری دولت و نفوذ مؤثر هئیت مدیره آنها در فدراسیون، از هیچ گونه اعتراضی نسبت به داور مسابقات پرهیز نمی کنند. آنچنان به سمت داور هجوم می آورند که اگر توان آن را داشتند یک دست کتک مفصل هم به داور می زدند که الا و بلا که باید سوتهایتی به نفع دو سه تیم خاص باشد.
کافیست فقط یک بار به بازیهای پرسپولیس و اعتراض های شدید اللحن جلال حسینی و بیرانوند به داور مسابقه بیاندازید. مخصوصا در بازی برابر فولاد خوزستان که کم مانده بود تبدیل به اتفاقات ناگوار باشد. یا در این سو نگاهی به اعتراضات داریوش شجاعیان در بازی استقلال و تراکتور بیاندازید، انگشت در چشمان اشکان خورشیدی فرو برده است که سوت اشتباه زده ای!
در کنار این اعتراضات، بیانیه های باشگاه ها در مورد داوری، اعتراضات سرمربیان در نشست های خبری که نوبر آن روزه سکوت قلعه نوئی بود، جملگی فشاری مضاعف بر جامعه داوری در این فوتبال است.
راهکار حل این مسئله، اول از همه برخورد بدون اغماض فدراسیون با بازیکنان عصبی و پرخاشگری چون حسینی و شجاعیان و… است که در پی هر سوت داور مسابقه با مشت های گره کرده به سمت او دویده و فریاد می کشند.
در سوی دیگر فرهنگ سازی در خود باشگاه های کشور است که حداقل به خاطر این عنوانی که یدک می کشند، ( باشگاه فرهنگی و ورزشی )، کلاس های توجیهی برای بازیکنان خود بگذارند که حق اعتراض به داور مسابقه را ندارید و در صورت ارتکاب چنین عملی، قبل کمیته انضباطی سازمان لیگ، برخوردی در شأن آن کلمه فرهنگ داشته باشند.
و نهایتا، خود کمیته داوران و سازمان لیگ است که به جای حمایت بی مورد از داوران، آنها را نیز محروم کند. قطع به یقین و در باور مثبت اندیش جامعه، تمامی اشتباهات داوری در این فوتبال سهوی بوده است، ولی همین اشتباهات نیز بایستی مورد کنکاش قرار بگیرد. چه عاملی باعث وقوع آن اشتباه شده است؟ ضعف فنی داور؟ جاگیری نامناسب، و… یا هر عاملی که باشد، داور مسابقه بایستی مورد بازخواست قرار بگیرد. به عنوان مثال داور بازی سپاهان و ماشین سازی در تبریز، بایستی به خاطر اشتباهات خود چندین جلسه محروم از داوری در لیگ برتر و محکوم به گذراندن کلاس توجیهی داوری باشد. همین کار کوچک می تواند موجب افزایش انگیزه داوران، و حتی استفاده از داوران جوان در لیگ برتر باشد.
ثبت دیدگاه