چهارشنبه, ۷ آذر ۱۴۰۳ /
مبحث ( شماره یک ) یکی از مهمترین اهداف مدیریت شهرِی دستیابی ساکنین شهری به کیفیت زندگی مناسب و پایدار است و ارتقای کیفیت زندگی شهری یکی از اهدافف اصلی توسعه پایدار است. امروزه مدیریت شهری با رویکرد اجتماعی می بایست همزمان با اجرای فعالیت های عمرانی و رسیدگی به مسائل کالبدی شهر ، به […]
مبحث ( شماره یک )
یکی از مهمترین اهداف مدیریت شهرِی دستیابی ساکنین شهری به کیفیت زندگی مناسب و پایدار است و ارتقای کیفیت زندگی شهری یکی از اهدافف اصلی توسعه پایدار است.
امروزه مدیریت شهری با رویکرد اجتماعی می بایست همزمان با اجرای فعالیت های عمرانی و رسیدگی به مسائل کالبدی شهر ، به مسائل اجتماعی وو بهره گیری از دیدگاه های شهروندان در بهبود زندگی اهتمام ورزد .
توسعه زندگی شهرنشینی و سیر تمرکز جمعیت در شهرها و تأثیرات تحولات صنعتی نحوه زندگی را متحول کرده و همزمان با این تحول نگرش و مطالبات شهروندان نیز به تناسب گذشته تغییر کرده است و مدیریت شهری می بایست با رویکرد مشارکت جویی تلاش کند با بهره گیری از نظرات و دیدگاه های کارشناسان و شهروندان به صورت علمی نسبت به توسعه کیفیت زندگی شهروندان برنامه ریزی کند.
فراهم نمودن شرایط توسعه ی زیر ساخت ها و امکانات شهری و ایجاد ساختار فیزیکی فضای عمومی، زیباسازی، کمک به سلامت شهروندان ، بهبود بهداشت و مسائل زیست محیطی به توسعه کیفی فضاهای شهر و ارتقاء کیفیت زندگی شهری کمک می کند ، بدین ترتیب می توان گفت شهری توسعه یافته است که بر اساس شرایط محیطی و نیازهای انسانی، به صورت منطقی و متناسب شکل گرفته باشد و به کیفیت زندگی، روح و روان انسان احترام بگذارد.
رشد فزاینده شهرنشینی در دنیا فارغ از فرصتهای توسعه که پیش روی جوامع نهاده است آنها را با چالش های عدیده ای در حوزه های اجتماعی، اقتصادی و زیستت محیطی از قبیل فقر شهری، نابرابری های فضایی-کارکردی، کمبودهای خدماتی و زیرساختی، بحران هویت، آلودگیهای محیطی و تهدید منابع زیست محیطی مواجه کرده است. بنا بر گزارش سازمان ملل، برای اولین بار در تاریخ بشر است که بیشتر جمعیت جهان شهرنشین هستند. در سال ۲۰۱۴ ، ۵۴ درصد از جمعیت جهان شهرنشین بودند و بر اساس تخمین سازمان ملل، سهم شهرنشینی در سال ۲۰۵۰ به ۶۶ درصد افزایش خواهد یافت. در چنین شرایطی چالشهای توسعه پایدار بیش از پیش شهرها را ، به ویژه در کشورهای درحال توسعه، تحت تاثیر قرار داده و ضرورت اتخاذ سیاستها و اقدامات یکپارچه در جهت ارتقای کیفیت زندگی شهروندان را پیش روی سیاستگذاران و برنامه ریزان می‌نهد.
امروزه بازآفرینی شهری پایدار به دلیل توجه توامان به توسعه متوازن و پایدار در ابعاد اجتماعی، اقتصادی و محیطی، به عنوان راه برون رفت شهرها از مسیر زوالل و انحطاط کیفیت زندگی به شمار می رود و در برگیرنده نگرش و اقداماتی جامع و یکپارچه برای حل مشکلات شهری به گونه ای است که در نهایت به پیشرفت و بهبود پایدار اقتصادی، کالبدی، اجتماعی و محیطی در شهرها منجر می شود. در این میان فضاهای عمومی شهرها که در طول تاریخ نقشی حیاتی در زندگی اجتماعی و اقتصادی شهرها ایفا می کردند، می توانند نقش بسزایی در تسهیل فرایند بازآفرینی شهرها ایفا کنند. طرح ضرورت تامین فضاهای عمومی ایمن، همه شمول، دسترس پذیر و سبز برای تمامی شهروندان به ویژه زنان، کودکان و معلولان در راستای بند یازدهم اهداف توسعه پایدار(سازمان ملل۲۰۱۵) مبین توجه فزاینده جهانی به موضوع نقش و تاثیرگذاری فضاهای شهری بر هدایت آینده شهرها برای دستیابی به توسعه پایدار است. نقش و تاثیر فضاهای شهری با کیفیت بر حیات اقتصادی شهرها و مراکز شهری، بهبود اقتصاد محلی، بهبود سلامت جسمی و روان شهروندان، کاهش جرایم و ارتقای امنیت اجتماعی، افزایش تعاملات و همپیوندی اجتماعی، تسهیل ارتباطات و ارتقای سیستم حرکت و جابهجایی از طریق فراهم آوردن فرصت ارائه گونههای مختلف از حرکت(پیاده، دوچرخه و…)، آنها را به یکی از ابزارهای کلیدی و تاثیرگذار برنامه ریزان و سیاستگذاران شهری در مواجهه با چالش های شهری تبدیل کرده است. از سوی دیگر فضای شهری به مثابه فضای گفتمان، ناظر بر مفهوم حوزه عمومی به عنوان عرصه تفکر، گفت و گو و استدلال با مشارکت و فعالیت آزاد مردم است. در این معنا، فضاهای شهری اهمیت دمکراتیک معنایی و نمادین در توسعه اجتماع نیز می یابند. بر این اساس، شرکت ما در تخصصی عمران و بهسازی شهری ایران برنامه ها و اقدامات خود در زمینه بازآفرینی شهری پایدار را در دو قالب موضوعی با تاکید بر عرصه عمومی، و موضعی با تاکید بر فضاهای عمومی به مرحله اجرا رسانده است. برنامه های موضعی در قالب اقدامات و پروژه های محرک توسعه شهری با هدف ارتقای کیفیت فضاهای شهری به شرح زیر و در چهار محور اصلی تعریف و راهبری شده اند.
ادامه دارد…
مقاله از دکتر سید سیامک هاشمی
