از لبخند سربازهای نگران تا گذر بی‌خطر از پیچ مرگ

تبریز ما (به نقل از عصر تبریز) – سعید عبدی: یکی از مهمترین بازی های فصل هجدهم، روز چهارشنبه در ورزشگاه یادگار امام شهر تبریز برگزار شد. پی بردن به اهمیت این بازی حتی از روزهای ابتدایی فصل نیز کار دشواری نبود. از همان روزی که مسابقات قرعه کشی شد و مشخص شد که در فاصله سه هفته مانده به پایان فصل، تیم های تراکتورسازی و پرسپولیس در تبریز به مصاف هم خواهند رفت، پیش بینی می شد که این دیدار می توان نقش تعیین کننده ای در تعیین قهرمان داشته باشد.

در نهایت این دیدار با نتیجه مساوی یک بر یک به پایان رسید که از نظر فنی و فوتبالی هواداران هر دو طرف راضی باشند. این نتیجه البته تاثیر بسزایی نیز در کاهش تنش های پس از بازی داشت. روی هم رفته اما پس از گذشت ۲۴ ساعت کامل از بازی و بررسی تمامی جوانب امر می توانیم به جرات ادعا کنیم که تقابل تراکتورسازی و پرسپولیس در شرایطی برگزار و به پایان رسید که خوشبختانه هیچ گونه اتفاق تلخی که احتمال وقوع آن وجود داشت، رخ نداد. در ادامه می خواهیم از لحظات و نفراتی صحبت کنیم که جزو برجسته ترین های بازی بزرگ هفته بودند:

برویم یا نه؟!

یکی از مهمترین دغدغه هایی که هواداران تراکتورسازی در طول هفته داشتند این بود که آیا حضور در ورزشگاه در روز بازی با پرسپولیس برایشان دردسرساز می شود یا خیر؟ اتفاقاتی که پس از پایان بازی با پیکان در تبریز رخ داد و مهمتر از آن حوادث تلخی که در روز بازی پرسپولیس و سپاهان در تهران شاهد بودیم، باعث شده بود تا نگرانی های زیادی در خصوص سلامت جان هواداران حاضر در بازی تراکتورسازی و پرسپولیس وجود داشته باشد. البته هواداران تراکتورسازی بدون توجه به این موضوع مطابق انتظار حضور پرشوری در ورزشگاه داشتند و سکوهای ورزشگاه یادگار امام را پر کردند. پیش از بازی و از ساعات اولیه صبح، با استقرار نیروهای انتظامی در مسیرهای منتهی به ورزشگاه و داخل آن، شاهد جوی آرام در اطراف و داخل ورزشگاه بودیم.

تنها اتفاق تلخی که در این زمینه شاهد بودیم، برخورد نامناسب عده قلیلی از هواداران منتسب به تیم تراکتورسازی با یک هوادار پرسپولیس بود که بی شک نمی توانیم از آنها به عنوان هوادار واقعی این تیم نام ببریم چرا که پس از رخ دادن اتفاق یاد شده شاهد حمایت تعداد زیادی از هواداران حاضر در محل از هوادار تیم میهمان بودیم که باعث ایجاد صحنه ای بسیار زیبا شد. پیش از بازی و با توجه به اینکه اهمیت دیدار باعث شده بود ورزشگاه چند ساعت قبل از به صدا در آمدن سوت داور بازی پر شود شاهد پر شدن ورزشگاه بودیم. در این چند ساعت نیز خوشبختانه اتفاق ناگواری روی سکوها شاهد نبودیم. در طول بازی نیز حساسیت بازی به حدی بود که همه حواس ها به سمت مستطیل سبز باشد و در نهایت نتیجه مساوی یک بر یک، دلیل قاطعی بود برای اینکه نگرانی بابت تنش در سکوها نداشته باشیم. تمامی این اتفاقات باعث شد تا هوادارانی که پاسخ شان به سوال “برویم یا نرویم؟” مثبت بود، از تصمیم درست شان احساس رضایت داشته باشند.

پایان به موقع درام و لبخند لیکنز و سربازها

تلخ ترین درام فصل برای تراکتوری ها را بدون هیچ تعلل و تردیدی باید فاصله زمانی بعد از بازی سپیدرود تا پیش از بازی پرسپولیس بدانیم. این برهه زمانی ۲۰ روزه به اندازه کل فصل برای تراکتوری ها سخت، پر حاشیه و گران تمام شد. سه شکست متوالی مقابل سپیدرود، پیکان و ذوب آهن آنها را به معنای واقعی کلمه از کورس قهرمانی خارج و تبدیل به تیمی کرد که رویایش به کسب سهمیه لیگ قهرمانان آسیا تقلیل یافته است. این سه هفته تنها از لحاظ جدولی برای تراکتوری ها سخت و دشوار نبود. آنها به واسطه نتایج ضعیف و دور از تصورشان، حواشی و اتفاقاتی را تجربه کردند که اگر بعد از بازی با پرسپولیس نیز ادامه می یافت، تصور پایان آن ممکن نبود. ماجرای پیچیده و پرحاشیه محسن فروزان که در آستانه بازی با پرسپولیس خبر اعلام محرومیت و سپس دستگیری او تا حد زیادی باعث شد جو منفی که نسبت به عدم رسیدگی های لازم به این موضوع در هواداران تراکتورسازی به وجود آمده بود فروکش کند. مهمترین موضوع در پایان این درام اما نتیجه مسابقه بود. سه شکست پیاپی در شرایطی که هواداران تراکتور بعد از دو فصل ناکامی بار دیگر خود را در جمع مدعیان می دیدند اگر با شکست مقابل رقیب دیرینه شان مقابل پرسپولیس به چهار شکست متوالی ارتقا می یافت، اگر به فضای فوتبال آذربایجان آشنایی داشته باشید، می دانید که چه عواقب تلخی می توانست به دنبال داشته باشد.

گل تساوی دانیال اسماعیلی فر باعث شد تا خیلی ها پس از یک ساعت استرس وحشتناک، لیوان آبی به دست گرفته و به آرامی آن را بنوشند! این گل، آبی بود روی آتشی که شکست مقابل پرسپولیس می رفت آن را به شعله ورترین حد ممکن برساند. استرس اتفاقات اخیر به خوبی در بازیکنان تراکتور نیز نمود پیدا کرده بود و در بازی با ذوب آهن به خوبی آن را دیده بودیم. در این بازی اما شانس با سرخ های فوتبال آذربایجان یار بود و آنها این بار از حملات خود حداقل نتیجه را گرفته و موفق شدند یکی از موقعیت های خود را به گل تبدیل کنند. این گل باعث شد تا لیکنز نفس راحتی بکشد، درست مثل سربازانی که در داخل و اطراف ورزشگاه، نگران از تشنج بعد از بازی و عواقب آن، فارغ از آن که تیراختوری باشند یا نه، در دل شان خدا خدا می کردند که کاش حداقل تراکتور یک گل بزند و بازی مساوی شود!

هت تریک وارد سرازیری شد

با اینکه پرسپولیس در دو هفته پایانی دو بازی نه چندان آسان مقابل ماشین سازی در تهران و پارس در جم دارد اما به هیچ عنوان نمی توانیم حساسیت و سختی این دو دیدار را با تقابل شاگردان برانکو مقابل تراکتورسازی مقایسه کنیم. شاگردان برانکو برای رقم زدن هت تریک رویایی خود ۱۰ هفته بدون شکست را پشت سر گذاشته و راهی تبریز شدند. شکست مقابل تراکتور آنها را از صدر به زیر نمی کشید اما قهرمانی شان را به خطر می انداخت؛ فشار حاصل شده از به خطر افتادن قهرمانی در هفته های پایانی هیچ تفاوتی با از دست رفتن قهرمانی ندارد! می گویید چرا برگردید به چند سال پیش و داستان هایی چون داستان قهرمانی منچسترسیتی در سال ۲۰۱۲ و قهرمانی سپاهان در سال ۱۳۹۴ را مرور کرده و سپس حال هواداران و بازیکنان منچستریونایتد و تراکتورسازی در آن سال را جویا شوید. پرسپولیسی ها برای تداوم شکست ناپذیری و به خطر نیفتادن شانس قهرمانی شان به حداقل امتیاز نبرد تبریز هم قانع بودند. آنها می دانستند که تراکتورِ زخم خورده، برای پیروزی دست به یک بازی دریادلانه خواهد زد.

شروع خوب پرسپولیسی ها یک گل زود هنگام برایشان به همراه داشت. این گل در نیمه دوم جواب داده شد. با وجود دریافت گل مساوی، پرسپولیسی ها راضی از تبریز به خانه بازگشتند. این را همه می دانند همان گونه که منطق فوتبال نیز با در نظر گرفتن کلیه شرایط، آن را تایید می کنند. پرسپولیسی ها با تک امتیاز ارزشمند بازی با تراکتورسازی در آستانه خلق یک رکورد بزرگ قرار گرفتند و اینک در سخت ترین حالت ممکن، به کسب ۴ امتیاز در ۲ بازی خود برای قهرمان شدن نیاز دارند. پیچ تند و پرفشار تبریز برای پرسپولیسی ها با کمترین تلفات ممکن (شاید محرومیت بیرانوند بزرگترین تلفات پرسپولیسی ها در این بازی باشد.) پشت سر گذاشته شد و اینک آنها در سرازیری مقصد دوست داشتنی شان به نام هت تریک قهرمانی قرار گرفته اند.

و با تشکر از…

— اشکان دژاگه پس از اتفاقات بازی با پیکان در تبریز، بازگشت خوبی داشت. او در روزی که مسعود شجاعی در زمین حضور نداشت، موفق شد در نقش یک رهبر، جای خالی کاپیتان اول تیم را به خوبی پر کرده و مثل همیشه یکی از بهترین های تیمش لقب بگیرد. دژاگه در پایان بازی نیز پاسخ های هوشمندانه ای به کلکسیونی از سوالات خبرنگاران حاضر در میکسدزون داشت که هر یک از این سوالات پتانسیل ایجاد دردسر برای هافبک تراکتوری ها را داشتند. اشکان اما با پاسخ های حرفه ای خود هم پاسخ همه سوالات را داد و هم بهانه دست بعضی ها نداد!

— سید جلال حسینی، کاپیتان تیم پرسپولیس نیز همانند همتای خود در تراکتورسازی جزو چهره هایی بود که باید در لیست تشکر قرار بگیرد. حسینی از نظر فنی به مانند همیشه کم نقص بود و توانست در بسیاری از صحنه ها به ویژه نبردهای هوایی موفق عمل کند. در صحنه ای که بیرانوند از کوره در رفت نیز حسینی رفتار قابل توجهی داشت و در شرایطی که سنگربان تیمش به شدت از کوره در رفته بود، در برابر رفتارهای احساسی او، عکس العملی حرفه ای داشت.

— در کنار هر تشکر و تقدیری باید انتقاداتی هم برای اصلاح امور داشته باشیم. برای طولانی نشدن مطلب انتقادات را هم در بخش تشکرات قرار داده ایم و اشاره ای کوتاه به دو موضوع شایسته انتقاد داریم. موضوع اول، رفتار عجیب اکبر ایمانی پس از تعویض بود. ایمانی که بلافاصله پس از حضور در تراکتورسازی توانست جای ثابتی در ترکیب تراکتور برای خود دست و پا کند پس از تعویض در بازی مقابل پرسپولیس رفتار غیر معمولی از خود به نمایش گذاشت؛ رفتاری که تعبیر ظاهری آن تعصب بالا بود اما با اندکی تامل و تعقل می توانیم یک شوی نه چندان جذاب در کالب این رفتار مشاهده کرد.

ایمانی برای محبوبیت در تیم محبوبش نیازی به این رفتارهای عجیب که در صورت تداوم به سمت مضحک بودن میل خواهد کرد ندارد چرا که او از نظر فنی توان اثبات خود به کادر فنی و هواداران را دارد. انتقاد دوم را هم متوجه شبکه استانی سهند می کنیم که علی رغم انتقادات بسیار هنوز شاهد پخش بازی های تراکتور با کیفیتی بسیار پایین هستیم. بی شک بازی های تیم بزرگی چون تراکتور زمانی که از شبکه سه یا ورزش پخش می شود بایستی کیفتیتی در خور شان فوتبال آذریجان داشته باشد.