دوره ششم شورا، بهتر یا بدتر؟

تبریز ما – سرویس اجتماعی: کمتر از ۱۰ روز تا برگزاری ششمین دوره انتخابات شوراهای شهر و روستا باقی مانده است و هرچه در انتخابات ریاست جمهوری هنوز تنور داغ نشده و کاندیداها آهسته پیش می روند اما، در انتخابات شوراهای شهر و روستا، از مدت ها پیش، تحرکات داوطلبان بسیار وسیع بوده و به صورت چراغ خاموش پیش می رود!

در برخی از شهرهای بزرگ و حتی کوچک نبود کارنامه قابل قبول برای شورای دوره گذشته و فعلی و نیز سریال انتخاب، استیضاح و استعفای شهرداران و مدیران شهری در کنار انفجار بمب های مجازی از اشتباهات شهرداران موجب دلسردی مردم شده است.
در آستانه انتخابات ششمین دوره شوراها، آنقدر شمار افراد ناشناسی که پا به این عرصه گذاشته اند زیاد است که جز تعداد معدودی از کاندیداها که با سابقه مرتب و برنامه مدون پا به عرصه گذاشته اند، نمی توان مابقی را حتی در قالب یک لیست تعداد اعضای شوراها نیز گنجاند.
بازار شعارها و وعده های فانتزی نیز حسابی داغ شده و هر کاندیدا با حالت چراغ خاموش و نامحسوس به دید خود به بیان مشکلات شهر و احتمالاً ارائه راه حل ها برای برون رفت از چالش‌ها می‌پردازد که از دیدگاه شهروندان، تنها در حد شعار تلقی می‌گردد!

با دور شدن منتخبین شوراها از مقوله اعتماد، مشارکت مردم افول کرده است!

شوراهای شهری که با هدف مشارکت مردم در مدیریت شهری ایجاد شد به دلیل عملکرد پر ابهام، روز به روز از مردم فاصله گرفته و از اهداف خود دور شده و نتوانسه اند رضایت آنان را جلب نمایند.
تقویت رابطه شهروندان با مدیریت شهری موضوع مهمی است که می تواند به تحقق و پایداری نظام مردم سالاری در جامعه بیانجامد، لذا انتخابات شورای شهر نقطه عطف توجه به حقوق شهروندی در تعیین سرنوشت شهر توسط شهروندان است.
در یک نگاه جامع شوراها تبلور تحقق حقوق شهروندی می باشند، با این نگاه و با توجه به فلسفه وجودی شوراهای شهر همواره باید شاهد شور و هیجانی مضاعف در بدنه مردم برای تعیین سرنوشت شهر در انتخابات شورای شهر می بودیم اما متاسفانه با دور شدن منتخبین شوراها از این نگاه اعتماد، اهمیت و مشارکت مردم در انتخابات شهری افول کرده است.
با نگاهی به عملکرد شوراهای شهر در استان‌های مختلف طی دوره های گذشته، دلیل این دید منفی بخشی از مردم به انتخابات مهم شورای شهر کاملاً روشن خواهد بود؛ اتفاقات، حواشی و مفاسدی که در این نهاد مردمی در دوره پنجم و دوره‌های گذشته به وقوع پیوست را می‌توان مهمترین دلیل بدبینی‌ها به شوراهای شهر دانست!

بازداشتی‌های اعضای شورای شهر و شهرداری های دوره پنجم به ۲۰۰ نفر رسیده است!

کمتر استانی وجود دارد که اعضای شوراهای شهر یا شهرداران آن به دلیل رانت و فساد مالی بازداشت نشده باشند، اتفاقاً این مورد عجیب اخیراً شدت هم گرفت به طوری که تعداد بازداشتی‌های مدیران شهری، فقط در همین دوره پنجم به ۲۰۰ نفر رسیده است!
رودهن، لواسان، شهریار، بوشهر، بندرعباس، ارومیه، اهواز، مسجدسلیمان، ساری، سلمانشهر، رودسر، تبریز، مهاباد، مرند، کرمانشاه و ایرانشهر از جمله شهرهایی بودند که شهرداران یا اعضای شورای شهر آن‌ها به دلیل رانت و فساد مالی بازداشت شده‌ بودند.
هرچند مجموع مبالغ حیف و میل شده از سوی این مدیران به طور دقیق اعلام نشده، اما یک حساب سرانگشتی حاکی از چند هزار میلیارد تومان تاراج بیت‌المال به دلیل فساد این عده است.
سوال بسیاری از دانشجویان و مطالبه گران جوان اینجاست که چگونه پای افرادی که مستعد برای فساد و خیانت بوده و لیاقت بر تن کردن لباس خدمت را ندارند به این منصب‌ها باز می شود مگر نهادهای متولی احراز صلاحیت، جدیت و اهتمام لازم را در صلاحیت سنجی گزینه‌های داوطلب برای عضویت در شورا و یا انتخاب به‌عنوان شهردار بکار نمی‌گیرند؟! مگر سازمان بازرسی نظارت کافی و لازم را از فرآیندهای مالی شهرداری‌ها انجام نمی‌دهد؟

در سایه عدم نظارت شوراها، شهرداری‌ها موجب نارضایتی عمومی مردم شده اند!

حجم فساد مدیریت شهری به حدی رسیده که تصور جسته و گریخته قبلی را مبنی بر فساد مدیران شهری عمومیت بخشیده است. کمیسیون‌های ماده ۱۰۰ اکنون نماد خریدن تخلف با پول است، لذا اگر با مردمی که درگیر شهرداری‌ ها هستند صحبت کنیم، بیشترشان بر این عقیده‌ هستند که با پول می‌توان کار را در شهرداری به پیش برد.

این ادعا با برخی آمارها هم تأیید می‌شود که ظاهراً شهرداری‌ها در صدر نهادهایی هستند که نارضایتی عمومی ایجاد می‌کنند، علاوه بر این اوضاع شهرداری‌ها در دریافت رشوه وخیم است!
همه این‌ها یعنی نهادی که با ادعای ثمره دموکراسی تشکیل شده و پشتوانه آن اظهاراتی از این قبیل بود که مراجعه مستقیم به رأی مردمی باعث از بین رفتن فساد و رانت می‌شود، حالا نه تنها هیچ کمکی به پیشرفت دموکراسی در کشور نکرده، بلکه در عمل به ضد خود تبدیل شده و ذهنیت‌ها را هم منفی کرده است.
این نتایج از همان ابتدا در ذهن و گفتار قانون‌ گذاران اساسی کشورمان هم بوده است یعنی با اینکه اصولی از قانون اساسی به تشکیل شوراهای شهر اختصاص یافته است، اما موقع تصویب این اصول در سال ۵۸، برخی از خبرگان قانون اساسی به توالی فاسد این مدل از شوراها اشاره داشته‌اند و اجرای آن را در حکومت‌های فدرالی هم مفید فایده ندانسته‌اند، تا چه رسد به نظام کشور ما که به صورت متمرکز اداره می‌شود.
اما به هر حال اصول متناظر با شوراهای شهر و روستا در قانون اساسی به تصویب رسید و حالا بعد از ۲۰ سال باید فکری به حال خیل بازداشتی‌ های برآمده از این مدل دموکراسی و از بین رفتن حقوق عامه در این بین کرد!

شهرام صادق زاده

منبع خبر : http://tabrizeman.ir/?p=21019