شنبه, ۱۶ فروردین ۱۴۰۴ /
۱۰ مهاجم برتر تاریخ فوتبال تبریز(قسمت اول) ، فوتبال تبریز از دیرباز یکی از مدعیان فوتبال ایران بوده است، چه زمانی که مسابقات به صورت منتخب استان و شهر برگزار شده بود و چه در زمانی که به شکل امروز به صورت باشگاهی مسابقات فوتبال انجام گرفته است. یک قهرمانی و ۳ نایب قهرمانی تیم […]
۱۰ مهاجم برتر تاریخ فوتبال تبریز(قسمت اول)
، فوتبال تبریز از دیرباز یکی از مدعیان فوتبال ایران بوده است، چه زمانی که مسابقات به صورت منتخب استان و شهر برگزار شده بود و چه در زمانی که به شکل امروز به صورت باشگاهی مسابقات فوتبال انجام گرفته است. یک قهرمانی و ۳ نایب قهرمانی تیم تبریز در مسابقات قهرمانی کشور در دهه ۴۰، کسب عنوان پنجم جام تخت جمشید و صعود به دیدار فینال توسط تیم تراکتور در دهه ۵۰، کسب عنوان نایب قهرمانی جام قدس توسط تیم منتخب آذربایجان‌شرقی در دهه ۶۰، کسب مقام سوم تراکتور در لیگ آزادگان و بهترین تیم شهرستانی توسط ماشین‌سازی و شهرداری در دهه ۷۰ و بالاخره قهرمانی در جام حذفی سال ۹۲ و ۳ نایب قهرمانی و یک عنوان سومی در لیگ برتر با تیم تراکتور تنها بخشی از افتخارات فوتبال تبریز در مسابقات فوتبال ایران است. در این موفقیت‌ها مهاجمان تبریزی نقش بسزایی داشتند. از این رو در تبریز با کمک تعدادی از کارشناسان ورزشی ۱۰ مهاجم برتر فوتبال تبریز را شناسایی و معرفی نموده است. حسن علی خانفام(تراکتورسازی): حسن خانفام مهاجم تیم تراکتورسازی بود که با این تیم در مسابقات جام تخت جمشید در دهه ۵۰ درخشید و یکی از عوامل موفقیت تیمش در این مسابقات بود. در پیروزی تاریخی تیم تراکتورسازی برابر استقلال در جام تخت جمشید در فروردین سال ۱۳۵۴ خانفام یکی از بازیکنان اصلی تیم تراکتور بوده و بازی خوبی را در برابر استقلال به نمایش گذاشت. ابراهیم افشار نویسنده نامی تبریز در مورد این مهاجم در فرهنگستان فوتبال عنوان کرده است: قهرمان زندگی من حسن خانفام بود . با موهای دور سفید مدل آلمانی و سرعتی در حد بادهای موسمی ارسباران که ریشه درخت از زمین می‌کند. هیچوقت گل او به ناصرحجازی را فراموش نمی‌کنم. رحیم مه‌نمای اقدم(تراکتورسازی-ماشین سازی): مه‌نمای اقدم یکی از بازیکنان پرورش یافته در مدرسه فوتبال تبریز در اوایل دهه ۵۰ است. وی با درخشش خود در تیم تراکتور در جام تخت جمشید به همراه میرمجید ناظمی به اردوی تیم ملی ایران برای حضور در بازی‌های آسیایی ۱۹۷۴ تهران دعوت شد، هر چند در آخرین اردو از تیم خط خورد. مه نمای اقدم با تیم تراکتور در جام تخت جمشید در سال ۵۵ تا نیم فصل در صدر گلزنان قرار داشت، اما در نیمه فصل دوم افت کرده و نتوانست پیشتازی خود را حفظ کند. وی بعد از آن به تیم ماشین‌سازی پیوست، اما درخشش خود در تیم تراکتور را در این تیم تکرار نکرد و با پیراهن ماشین‌سازی از دنیای فوتبال خداحافظی کرد. احد شیخ‌لاری(ماشین سازی- ایدم- تراکتورسازی): شیخ‌لاری هم یکی از جوانانی بود که در مدرسه فوتبال تبریز در اوایل دهه ۵۰ پرورش یافته و در جام تخت جمشید سهمیه تیم جوانان در تیم ماشین‌سازی بود. در دهه ۶۰ مسابقات لیگ قدس به صورت استانی برگزار شد و شیخ‌لاری یکی از مهاجمان تیم منتخب آذربایجان‌شرقی بود که با درخشش وی و سایر بازیکنان، تیم منتخب آذربایجان‌شرقی در سال ۶۵ به فینال مسابقات کشور راه یافت و در نهایت نایب قهرمان فوتبال ایران شد. شیخ‌لاری در سال ۱۳۶۵ جزو نفرات تیم ملی ایران برای حضور در بازی‌های آسیایی سئول کره‌جنوبی بود، اما با وجود اینکه کارتش هم صادر شده بود، از فرودگاه به تبریز بازگردانده شد. شوت‌های سرضرب، تکنیک ناب و پرش‌های بلند وی از ویژگی‌ها بارزش بود و با اینکه قد بلندی نداشت، اما گل‌های زیادی را با ضربه سر به ثمر رسانده بود. مهمترین گل وی را می‌توان به گلی اشاره کرده که در بازی منتخب تبریز برابر تیم ملی برای تیم تبریز به ثمر رساند. همچنین در بازی مقابل تیم همدان در لیگ قدس وقتی تیم آذربایجان‌شرقی با ۲ گل از تیم حریف عقب افتاد، شیخ‌لاری با ورود به میدان جریان بازی را تغییر داده و در ۱۰ دقیقه پایانی با ۲ ضربه سر، بازی را به تساوی کشاند. وی در اواخر دوران بازیکنی‌اش به توصیه واسیلی گوجا تغییر پست داده و در دفاع آخر هم بازی‌های درخشانی را از خود به نمایش گذاشته بود و نقش بسزایی در مقام سومی تراکتور در سال ۷۱ داشت. واسیلی گوجا مربی فقید تراکتور در مورد شیخ لاری اظهار کرده بود: وی در دهه ۷۰ بهترین دفاع آخر فوتبال ایران بود و حقش دعوت به تیم ملی بود و من بارها در مصاحبه‌هایم از سرمربی وقت تیم ملی خواسته بودم که وی را به تیم ملی دعوت کند که متاسفانه به وی کم لطفی شد. حسن صادقیان(ماشین سازی- تراکتورسازی): مرحوم حسن صادقیان(چپ) و امیرداداش ضیایی وی فوتبال خود را از تیم ماشین‌سازی آغاز کرد و در تراکتور به پایان رساند. این بازیکن خوش‌تکنیک شم بالای گلزنی داشته و یکی از عوامل موفقیت تیم ماشین‌سازی در دهه ۶۰ بوده و به حسن زیکو شهرت داشت. یکی از زیباترین گل‌های تاریخ فوتبال تبریز در سال ۶۸ توسط وی زده شد. در بازی ماشین‌سازی با تام اصفهان، توپ بعد از برخورد به تیر دروازه تیم تام اصفهان در برگشت با ضربه سر با شیرجه وارد دروازه تیم تام شد که احمدرضا عابدزاده درون آن قرار گرفته بود. این گل سال‌های در آیتم برنامه‌های ورزشی تبریز پخش می‌شد. حسن صادقیان در دهه ۷۱ به تیم تراکتور پیوست و با تیم تراکتور به مقام سوم ایران دست یافت. وی در سال ۷۴ در بازی دوستانه ماشین‌سازی با تراکتورسازی در حالی از دنیای فوتبال خداحافظی کرد که برای هر ۲ تیم دقایقی بازی کرده بود. حسن صادقیان در سال ۱۳۷۹ به دلیل بیماری جان به جان آفرین تسلیم کرد. پسر وی پیام صادقیان هر چند توانست تا تیم ملی پیشرفت نماید، اما هیچ وقت درخشش پدرش در تیم ماشین‌سازی و فوتبال تبریز را نداشت. سیدمحمد علوی(ماشین‌سازی): سیدمحمد علوی(چپ) به همراه مرحوم ناصر حجازی سرمربی ماشین سازی(سال ۱۳۷۴) بازیکن بلند قامت ماشین‌سازی تبریز جزو بازیکنانی بود که در این تیم رشد پیدا کرده و فوتبال خود را با این تیم هم به اتمام رساند. علوی در دهه ۶۰ با تیم ماشین‌سازی به فوتبال تبریزو ایران معرفی شد و یکی از بازیکنان تاثیرگذار منتخب آذربایجان‌شرقی در دهه ۶۰ بود. وی در این سال‌ها بارهای توسط دهداری به اردوی تیم ملی ایران دعوت شده و در بازی مقابل تیم ملی کویت در مقدماتی المپیک سئول یکی از بازیکنان اصلی تیم ملی ایران بود. با برکناری دهداری، مربیانی بعدی تیم ملی مهدی مناجاتی و علی پروین رویه استفاده از جوانان در تیم ملی را متوقف کرده و بیشتر از تیم‌های پرسپولیس و استقلال بازیکن دعوت می‌کردند. علوی به همراه داداش ضیایی و شیخ لاری در لیست معروف ۱۰۰ بازیکن دعوت شده علی پروین بودند اما در نهایت به دلیل شهرستانی بودن مورد اقبال سرمربی وقت تیم ملی قرار نگرفتند. از مهمترین گل‌های علوی می‌توان به گل وی برابر استقلال تهران در سال ۱۳۷۰ اشاره کرد که در جام حذفی در تهران به ثمر رسانده و موجب حذف استقلال که قهرمان آسیا بود از این مسابقات شد. وی در سال‌های بعدی به عنوان مدیر تیم، سرپرست و سرمربی تیم ماشین سازی در این تیم حضور داشته است. فرهاد صداقت پیشکسوت داوری فوتبال کارشناس ورزش تبریز در مورد علوی اظهار داشت: وی یکی از بازیکنان بااستعداد فوتبال تبریز بود که هم در ضربات سر و هم در بازی با پا تبحر داشته و چهارچوب دروازه را هم به خوبی می‌شناخت و اگر دهداری در سال ۶۸ از تیم ملی کنار نمی‌رفت، روند بازی‌های ملی وی در تیم ملی همچنان ادامه می‌یافت. اما سرمربیان بعدی تیم ملی فقط به تیم‌های سرخابی پایتخت توجه داشته و علوی یکی از بازیکنانی بود که به آنچه در تیم ملی استحقاقش را داشت، نرسید. ادامه دارد گزارش: فرهاد فرهادپور انتهای پیام/۴۰/۶۰۰۱۷
