ابداع سبک جدید در ادبیات توسط یک فرد ایرانی / سعید مبیّن شهیر

بزرگنمایی تصویر

شرایط اجتماعی هر ملتی سبب پیدایش افکار گوناگونی در آن جامعه می شود.وقتی جنگی به وقوع می پیوندد،جامعه دچار تزلزل شده و ذهن افراد جامعه پر می شود از افکار تیره و هنجار های نا مناسب.
هر وضعیتی در جامعه در ادبیات آن نیز اثر می گذارد.همان طور که سبک ادبی دادائیسم پس از پیامد های سوء جنگ جهانی شکل گرفت.نمادگرایی جادویی مکتبی است جدید که روز به روز گسترش پیدا می کند و دیگر سبک ها را در گستره خود قرار می دهد.
اما باید ابتدا بدانیم که این سبک چگونه سبکی است؟

نمادگرایی جادویی یا مجیکال سمبولیسم سبک ادبی نوپایی است که از سبک نمادگرایی وام گرفته است.در سبک نمادگرایی باید دنبال معانی گشت.باید در جنگل علایم جستجو کرد و به مقصد رسید.سبک نمادگرایی جادویی نیز پر است از علائم گوناگون و بیشتر علائم جدید که ذهن در پیداکردن آن دچار چالش می شود و این همان هدفی است که این سبک متناسب با آن به وجود آمده است.اولین کسی که عبارت نمادگرایی جادویی را در کتاب خویش(پایان نامه)به کار برد سعید مبیّن شهیر،نویسنده ایرانی بود.او در مقدمه کتاب خود مژده سبک جدید را داده و این سبک را سبکی جادویی و زیبا توصیف کرده است.او به عنوان بنیان گذار این سبک به ایجاز و کوتاهنویسی اشاره می کند و می گوید:باید کوتاه نوشت.کوتاه و دقیق.این همان چیزی است که جامعه را متحول و ما را از قفس مغز خود رها می کند.کتاب او ۴۰فصل کوتاه دارد که جمعا به ۱۳۰صفحه نمی رسند.اما مطالب این کتاب می تواند چندین کتاب هزار صفحه ای را در بر بگیرد.آنچه نظر منتقدان و ادیبان را درباره این کتاب به خود جلب کرده است،تنوع معانی،کثرت عبارات لطیف و مضمون های سخت و بسیار پیچیده می باشد.آنچه که در گزارش های مربوط به این کتاب مشاهده می شود این است که از هرصدنفر حتی یک نفر هم متوجه همه نوشته های کتاب نشده است و این در حالی است که آن ها فقط معنای ظاهری کتاب را به صورت کامل درک کرده اند.در این کتاب برخی از اصول سوررئالیسم را هم می توان دید اما این اصل ها به قدری کم استفاده شده اند که به چشم نمی آیند.علاوه بر این که این کتاب در سبک جدید نوشته شده است،نثر آن هم نثری نو و متفاوت با نثر های دیگر است.کلمات به کار رفته در این کتاب کلماتی ساده اند و واژه های عربی بسیار کمی در آن دیده می شود.سبک نمادگرایی جادویی مرام نامه ای با سی اصل دارد که برخی از اصول آن را معرفی می کنیم.
۱-بر خلاف سبک نمادگرایی لزوما استفاده از حالات نگرانی و ترس و وحشت ضروری نیست.
۲-یک مطلب نباید یکجا و صریح نوشته شود بلکه باید آن را باید درون صفحات کتاب پراکنده کرد.
۳-متن کتاب در ظاهر یک بی انسجامی را نشان می دهد اما در اصل اصلا این طور نیست.
۴-به همان نسبت که به واقعیت ذهنی می پردازیم باید به واقعیت عینی هم بپردازیم.
۵-فضاسازی برای این سبک ضروری است و باعث زیبایی و گیرایی آن می شود.
۶-داشتن ایجاز در متن بسیار بسیار ضروری است.
۷-باید به همه چیز و همه کس واقع گرایانه نگریست اما در پوشش نماد و خیال.
۸-برداشت هر خواننده ای از نوشته های این سبک مهم است و هیچ یک بر دیگری ترجیح ندارند.
۹-نباید از خود یک نماد استفاده کرد بلکه باید از نمادِ نماد استفاده کرد یعنی از ویژگی های یک نماد یا از جزئی از یک نماد.
۱۰-نماد های به کار برده شده باید نماد هایی باشند که قبلا استفاده نشده باشند یا حداقل کمتر استفاده شده باشند.