خدایا گوش به فرمانم و بسوی تو می‌شتابم
– فاطمه داداشی: ابراهیم خلیل‌الله پیامبر برگزیده خدا بنیانگذار دین وحدانیت، ۳ هزار سال پس از آفرینش آدم،گیتی را به کرنشی دیگر در برابر ذات احدیت واداشت. آن روز که مردم شهرش خدایانشان را با او تنها گذاشته و شهر را ترک کرده بودند، او تبر بر دوش گرفته و خط بطلان برتمام خدایان سنگی کشید و بت‌پرستان روزگارش را در برابر سوالی بی‌جواب گذاشت.سوالی که باید آنها در هر عصر و زمانی روزی هزار بار از خود بپرسند. آیا خداى را گذاشته و این بت‌ها را که جماداتى بى‌جان و بى‌سود و زیانند مى‌پرستید؟ وای بر شما و بر آنچه مى‌پرستید، آیا فکر نمى‌کنید و چیزهایى را که خود به دست خودتان مى‌تراشید، مى‌پرستید و حاضر نیستید خدا را که خالق شما و خالق همه مصنوعات شما (یا اعمال شما) است بپرستید؟ و ابراهیم با این سوالات ذهن و فکر پوسیده آنها را به اندیشیدن واداشت. چگونه است که خدای مرا قبول ندارید و بر گمراهی خویش در پرسیدن سنگ‌هایی که حتی قادر به مراقبت از خویش نیستند، سجده می‌کنید. شنیدن حرف حق در همیشه تاریخ و اعصاربر کام گمراهان تلخ و گزنده بوده است. پس بت‌پرستان نیز تاب سخنان او را نیاورده و آتشی عظیم برافراشته و او را دورن آتش افکندند تا بلکه روح و جان خویش را از حرف حق دور نگه دارند و ندای درونشان را کمتر بشوند. او را در آتش افکندند اما خداوند بزرگ آتش را بر او گلستان ساخت و توطئه کفار را باطل کرد ،چون خداوند بر امری اصرا ورزد هر آنچه از زمین و زمان است به فرمانش و در تبعیت از او می‌ایستند و فرمان بردارش خواهند بود. پس از آن که ابراهیم علیه‌السلام از آتش نجات یافت، باز هدف خود را تعقیب کرده و شروع به دعوت به دین توحید کرد و عده کمى به وى ایمان آوردند. قرآن کریم از آن جمله لوط و همسر ابراهیم علیه‌السلام را اسم مى‌برد. ابراهیم علیه‌السلام به دستور خداوند متعال به اتفاق همسرش و لوط و همراهان دیگر از پیروانش به سوى ارض مقدس هجرت کردند، باشد که در آنجا بدون مزاحمت کسى و دور از اذیت و جفاى قومش به عبادت خداوند مشغول باشند. و در آنجا بود که خداى تعالى او را با این که به حد کهولت رسیده بود، به تولد اسحاق و اسماعیل و از صلب اسحاق به یعقوب بشارت داد و پس از مدت کمى اسماعیل و بعد از او اسحاق به دنیا آمدند و خداوند همان طورى که وعده داده بود برکت را در خود او و دو فرزندش و اولاد ایشان قرار داد و مبارک‌شان ساخت. حال اسماعیل بزرگ شده بود و در رکاب پدر به عبادت معبود مشغول بود. ابراهیم با کمک فرزندش خانه خدارو بنا کرد، این اولین خانه‌اى است که از طرف پروردگار ساخته شد و این خانه مبارکى است که در آن آیات بی‌نهایت و در آن مقام ابراهیم است و هر کس درون آن داخل شود، از هر گزندى ایمن است. ابراهیم علیه‌السلام پس از فراغت از بناى کعبه دستور حج را صادر کرده و آیین و اعمال مربوط به آن را تشریع نمود. قرآن کریم همان‌طور که کعبه را اولین و با سابقه‌ترین خانه عبادت و پرستش می‌داند، آن را برای توده مردم و همه جهانیان، محور بندگی نیز می‌شناسد؛ لذا می‌فرماید: ﴿اَوّلَ بیتٍ وُضِعَ لِلنّاسِ﴾ و نیز می‌فرماید: ﴿هُدی لِلعالَمین﴾ ؛ یعنی اولین خانه که برای همه مردم وضع شده و هدایت جهانیان را تأمین می‌نماید، کعبه است و هیچ اختصاصی به گروه و نژاد خاصی ندارد و مردم اقلیم معیّنی از افراد اقلیم دیگر، اولی به آن نیستند و مرزهای جغرافیایی نیز در این امرِ همگانی نقش ندارد؛ لذا چنانکه قبلاً بیان شد، ملل گوناگون جهان از هندی و فارس و کلدانی و یهودی و عرب آن را گرامی می‌داشتند. ﴿وَإذ بَوّأنا لإبراهیمَ مَکانَ البیتِ اَنْ لا تُشْرِکْ بی شَیئاً وَ طَهّرْ بیْتی لِلطّائفینَ و القائمینَ والرُّکّع السُّجود ٭ وَ أذّنْ فی النّاسِ بالحجّ یأتُوکَ رِجالاً وَ عَلی کُلِّ ضامرٍ یَأتینَ مِنْ کُلّ فجٍّ عَمیق﴾ ؛ به یاد آور هنگامی که مکان کعبه را برای ابراهیم خلیل(علیه‌السلام) معیّن نمودیم تا مرجع عبادت پرستندگان را فراهم نماید و به او گفتیم که خانه مرا که همان مرجع پرستش‌کنندگان است، برای طواف‌کنندگان و نمازگزاران و عابدانی که در حال رکوع و سجودند، پاکیزه نگه‌دار و در بین مردم دعوت حج را اعلان کن تا «از هر سو» و «به هر وضع ممکن» از پیاده و سواره و از دور و نزدیک به ندای تو پاسخ دهند و به زیارت کعبه گردآیند و از هر وسیله ممکن به منظور انجام حج، بهره‌برداری نمایند. “لبَّیک اللّهمّ لبَّیک، لبَّیک لا شریک لک لبَّیک، إنّ الحمد و النّعمه لک و الملک”، گوش به فرمانم و به‌سوی تو می‌شتابم، خدایا گوش به‌فرمانم و به‌سوی تو می‌شتابم، هیچ چیزی همتای تو نیست، گوش به‌فرمانم و به‌سوی تو می‌شتابم، فقط تو هستی که سزاوار ستایش و بزرگی هستی، تمام نعمت‌ها از جانب توست، همه چیز به تو تعلق دارد و تو بر همه چیز مسلط هستی، هیچ چیزی همتای تو نیست، گوش به‌فرمانم و به‌سوی تو می‌شتابم.” پس از بنای کعبه، خداى تعالى او را مامور به ذبح فرزندش اسماعیل نمود. ابراهیم علیه‌السلام داستان را با فرزندش در میان گذاشت و گفت: فرزند عزیزم! در خواب چنین مى‌بینم که تو را ذبح و قربانى مى‌کنم، نیک بنگر تا رأیت چه خواهد بود. اسماعیل گفت: پدر جان! هر چه را که مامور به انجامش شده‌اى، انجام ده و ان‌شاءاللَّه به زودى خواهى دید که من مانند بندگان صابر خدا چگونه صبرى از خود نشان مى‌دهم. پس از این که هر دو به این امر تن دردادند و ابراهیم علیه‌السلام صورت جوانش را بر زمین گذاشت، وحى آمد که اى ابراهیم خواب خود را تصدیق کردى و ما به همین مقدار از تو قبول کردیم و ذبح عظیمى را فدا و عوض او قرار دادیم. ابراهیم پاره تنش را به امر خدا به ذبح‌گاه برد و چاقو بر گلوی عزیزش نهاد و خداوند چون بندگی او را دید، امتحانش را به خوبی پس داد. او آمد تا بشریت را ندا دهد به پرستش خدایی که آفریننده زمین و زمان است.او آمد تا نفس انسان را از کژی‌ها و هرچه پلشتی‌ست پاک سازد. چه کسی حاضر است تبر بر دوش نهد به بت کده ذهنش رجوع کند و هرآنچه بت است بشکند؟ چه کسی حاضر است به ندای حق لبیک گفته و چشم بپوشد از هر آنچه دوست می‌دارد و برایش خواستنی‌ست؟ چه کسی حاضر است در قلب خویش کعبه‌ای بسازد و هر روز به دور آن طواف کند؟ پرستش خداوند عشقی است بی‌نهایت و تعظیم بر آستانش از زیباترین عبادات. خوش به حال بندگانی که سر به آستان حضرت دوست دارند و توفیق حضور در مراسم حج را یافته‌اند و لحظات ناب بودن در خانه خدا را چشیده‌اند. حجشان مقبول، سعی‌شان مشکور و عیدشان مبارک. انتهای پیام/۶۰۰۱۲/م
ثبت دیدگاه