هدف از آفرینش، بندگی خداوند متعال است.(۱) و اساس و پایه بندگی، شناخت او است(۲) عالی ترین تبووراین معرفت، شناخت پیامبر(ص) و اوصیای اوست. بی گمان یکی از وظایف مهم بندگان در مقابل پروردگار شناخت آن وجود مقدس است. این معرفت زمانی به کمال می رسد که پیامبران خدا بویژه پیامبر خاتم (ص) را بخوبی شناخته باشند. این مهم نیز حاصل نمی شود مگر با شناخت اوصیای او بخصوص آخرین حجّت الهی.
امام حسین (ع) به اصحاب خود فرمودند: 《 ای مردم! همانا خداوند متعال بندگان را نیافرید، مگر برای آنکه او را بشناسند. پس در آن هنگام که او را شناختند، بندگی او را خواهند کرد. و آن هنگام که او را بندگی کردند، با عبادت او از عبادت غیر او بی نیاز می گردند. 》 شخصی پرسید: 《 ای پسر رسولخدا! پدر و مادرم به فدایت، معنای شناخت خدا چیست؟ 》 (۳) امام حسین (ع) در پاسخ فرمودند: 《 معرفت خدا عبارت است از اینکه اهل هر زمان امامی را که اطاعتش بر آن واجب است، بشناسد. 》
بنابراین به روشنی معلوم است که شناخت امام، از معرفت خداوند جدا نیست؛ بلکه یکی از ابعاد آن است. در دعایی صادر شده از ناحیه ی مقدسه آمده است: (۴)《 خدایا! خودت را به من بشناسان که اگر خود را به من نشناسانی، پیامبرت را نمی شناسم. خدایا! رسول خود را به من بشناسان که اگر رسول خود را به من نشناسانی، حجّت تو را نمی شناسم. خدایا! حجّتت را به من بشناسان که اگر حجّت خود را به من نشناسانی، از دین خود گمراه می شوم. 》
(۵)امامت نقش اساسی در حفظ نظام و کمال بشر و حرکت او به سوی خدا خدا واجرای احکام الهی دارد و اطاعت امر امام، از نظر شرع و عقل واجب است. از این رو وجوب شناخت امام_ برحسب حکم عقل وشرع – جای هیچ گونه تردید و شبهه ای نیست؛ زیرا هم مقدمه اطاعت است و بدون وجوب آن، اطاعت و نصب امام بیهوده خواهد بود، و هم برحسب آنچه در روایات استفاده می شود، بالخصوص واجب است.
امیر المومنین علی (ع) در این باره در نهج البلاغه ص ۲۱۲ خطبه ۱۵۲ فرمود: 《 پیشوایان، مدیران الهی بر مردمند و روسای بندگان او هستند. هیچ کس_ مگر شخصی که که آنها را بشناسد و آنان نیز او را بشناسند_ وارد بهشت نخواهد شد. و کسی_ جز آنکه آنها را انکار کند وآنان نیز او را انکار کنند_ داخل دوزخ نگردد.》
اگر برای کسی این معرفت به دست آمد، هرگز تقدیم وتاخیر ظهور مهدی آل محمد( ع ) گرد ملال بر خاطرش ننشاند.
همچنین امام صادق (ع) می فرماید: 《 امام خود را بشناس! پس همانا هنگامی که امام خود راشناختی، هیچ آسیبی به تو نخواهد رسید؛ از اینکه امر ظهور جلو بیفتد و یا اینکه عقب بیافتد. هر کس که امام خویش را شناخت و آن گاه پیش از آنکه صاحب الامر قیام فرماید از دنیا رفت، بسان کسی است که در سپاه آن حضرت حضور پیدا کرده است. نه، بلکه بسان کسی است که زیر پرچم ایشان حاضر شده باشد…》
۱- ذاریات، آیه ۵۶
۲- شیخ صدوق، توحید، ص ۳۴، شیخ طوسی، امالی، ص ۲۲
۳-شیخ صدوق، علل الشرایع ج ۱، ص۹
۴-کافی، ج ۱، ص ۳۴۲
۵- لطف ا.. صافی گلپایگانی، پیرامون معرفت امام(ع) ص ۶۹
۶- نعمانی، الغیبه ص ۳۲۹ ح ۲؛ کافی ج ۱، ص ۳۷۱
ثبت دیدگاه